Onderwerp: LIVE

31 Januari '06 - 08:41

Lee Konitz: de kracht van eenvoud

Tekst en foto's Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Twee maal Lee Konitz: In het Bimhuis met trio Rein de Graaff aangevuld met Ack van Rooyen op flugelhorn en een paar dagen later in de Burcht te Leiden met alleen Rein de Graaff aan de piano als begeleider. Sinds 1980 is Boy Edgar-prijswinnaar Rein de Graaff bezig overzeese tournees te regelen met Amerikaanse jazzmusici. Onlangs was Lew Tabackin met een spetterend optreden nog zijn gast en nu de 78-jarige tenorsaxofonist Lee Konitz. Mijn verwachtingen zijn hooggespannen. Het gaat immers om een kopstuk uit de jazzgeschiedenis. Hij was actief in de cool-jazz, speelde in de jaren veertig bij het orkest van Claude Thornhill maakte onderdeel uit van het 'Birth Of The Cool'-nonet van Miles Davis en van het orkest van Stan Kenton. Zijn leermeester was de blinde pianist Lennie Tristano, waar hij als 14-jarige jongen al over de vloer kwam.

Het het loopt allemaal net even iets anders dan ik had verwacht. In het Bimhuis is al te zien dat het een akoestisch set wordt. Daar is natuurlijk niks mis mee. Konitz stelt zich zeer bescheiden op en laat van Rooyen het voortouw nemen. Regelmatig verdwijnt hij in het halfduister achter op het podium om van daaruit zo nu en dan in te vallen. Zijn spel is sober maar niet gemakszuchtig of routineus. Vooral de interactie met van Rooyen, die inmiddels schouder aan schouder met bassist Marius Beets is gaan staan, is van een zekere schoonheid. Marius, die pas kort daarvoor in het Bimhuis restaurant werd voorgesteld aan Lee, speelt alsof hij alsof hij volkomen is ingespeeld in deze bezetting. Rein de Graaff lijkt wat minder goed uit de voeten te kunnen, dan een tijdje terug met de hard-bop stijl van Lew Tabackin. Ik heb een beetje last van de bekkens van Eric Ineke. Die worden naar mijn smaak voor dit subtiele type spel iets te krachtig benaderd en rammelen teveel. In een akoestische set heeft een drummer het niet gemakkelijk en klinkt al snel te hard. Lee Konitz hoeft niets meer te bewijzen. Dat heeft hij al eerder gedaan in zijn leven. Zijn spel lijkt aanvankelijk koel en heeft niet veel swing maar de luisteraar die er voor open staat heeft kunnen genieten van zijn warmte en eenvoud.

Over naar De Burght in Leiden (foto rechts): Daar zijn de verwachtingen hoog gespannen. Lee en Rein zijn net terug uit Duitsland waar zij die avond daarvoor speelden. Veel aanwezigen hebben niet in de gaten dat Lee zich regelmatig in al zijn eenvoud tussen het publiek bevindt. Hij lijkt er voornamelijk mee bezig te zijn om te voorkomen dat technici alsnog microfoons gaan opstellen. Wederom akoestisch dus en dat geldt ook voor de inleiding. Het wordt al snel duidelijk dat de volgepakte zaal ook voor een groot deel gevuld is met amateurfotografen die net een nieuwe spiegelreflexcamera hebben en professionals die eerder op de dag nog op het sportveld stonden. Het geklik is niet van de lucht en de piano wordt omsingeld. Het lijkt Rein niet te storen dat ze zowat op zijn lip zitten en onder de piano doorkruipen, maar Lee heeft er duidelijk meer last van en vraagt al snel vriendelijk om te stoppen met fotograferen, waarop de brutaalste fotografen onmiddelijk hun koffers pakken en verdwijnen. Zij kwamen duidelijk niet voor de muziek!

Lee kondigt aan voornamelijk standards te spelen en vraagt de zaal om titels te noemen. Tientallen composities worden genoemd en Lee zeg "We're gonna play them all and we wil try to make them sound different than before". Wederom die zachte bescheiden toon die verre van spectaculair is maar eerder teruggebracht tot de eenvoud en de essentie. De muzikale communicatie tussen Rein en Lee verloopt niet altijd even vlekkeloos en Rein is soms even de draad kwijt. Konitz reageert daar heel mild op en zijn rust en eenvoud dragen bij aan een prettige relaxte sfeer. Een memorabele dag voor Leiden en de gastheren die het toch maar voor elkaar hebben gekregen om weer een legende voor het voetlicht te halen.

Meer weten over Lee Konitz?

Lee Konitz - Portrait Of An Artist As
Lee Konitz

Aantal woorden: 709 woorden.

Onderwerp: NIEUWS

29 Januari '06 - 20:05

Tineke Postma valt in de prijzen tijdens Midem in Cannes

Persbericht: Munich Records, Foto's: Harry Velleman

Tineke Postma heeft afgelopen woensdagavond 25 januari de Revelation of the Year / MIDEM Jazz Secial Prize gewonnen op de Midem in Cannes met een geweldig concert na een bijna unanieme jury beslissing, zo bleek later. De andere kandidaten waren de saxofonist Ketjil Moster en zijn band uit Noorwegen en de (solo) pianist Matthew Bourne uit de UK. In de jury was de top van Franse jazz- en mediawereld vertegenwoordigd, waaronder Francis Dreyfus van het bekende label! Als gevolg van haar prijs speelt Tineke in juni in een jazz-galaprogramma dat door drie nationale Franse TV=zenders zal worden uitgezonden. Daarnaast zal ze zeer waarschijnlijk ook optreden op Jazz a Vienne (bij Lyon). Dit is één van de grotere Europese festivals die lid zijn van de IJFO-organisatie die samen met de Midem (en dinsdag ook NSJ/Munich Records) de jazzconcerten in Cannes verzorgden.

De "Dutch North Sea Jazz Night" vond dinsdagavond 24 januari plaats in de bomvolle officieele Midem/IJFO Jazzclub in het Majestic Hotel. Udo Pannekeets "Pitch Pine Project", Amina Figarova en Tineke Postma lieten het internationaal publiek zien wat de Nederlandse Jazz in de mars heeft en mochten op veel bijval rekenen!

De volgende woensdagdag 26 januari op de "competitieavond" kon er echt helemaal niemand meer bij en stonden er nog circa 100 mensen buiten die Tineke Postma (weer) wilden horen en zien! Velen waren nog een keer gekomen, nadat ze haar dinsdag ook al hadden zien optreden met haar band!

Er waren op deze Midem op de Classic en Jazz afdeling bijna 1,000 deelnemers van meer dan 520 companies uit 55 landen van Labels, distributeurs, publishers, art presenters, operas, festivals, TV-producers enz, aanwezig! Aan deze Midem namen totaal 9.000 professionals uit 94 landen deel.

Ook de co sponsors Conamus, Buma/Stemra, NSJ en de Midem waren zeer te spreken over deze bijzonder grote opkomst en belangstelling voor de NL Jazz op de "Dutch North Sea Jazz Night!" Alle bands speelden voornamelijk zelfgeschreven Nederlands repertoire.

Midem Music Market website
Tineke Postma website
Munich Records website

Aantal woorden: 361 woorden.

Onderwerp: LIVE, VERWACHT

28 Januari '06 - 10:30

Prijswinnaars "Robinson, Freitag & Caruso" bij Vrije Geluiden

(Foto's Hans Speekenbrink)

Het gaat in een sneltreinvaart met "Robinson, Freitag & Caruso". In korte tijd winnen zij prijzen, gaan op tournee met de "Young VIPs Tour" waar zij ook speciaal voor gekozen zijn en aanstaande Zondag zijn ze op TV te zien, bij Vrije Geluiden. Ik fotografeerde bij de VPRO TV opnames in het Bimhuis en was er getuige van dat ze zelfs nog beter klonken dan een aantal dagen daarvoor op hetzelfde podium, waarvan verslag via deze link

Uit de Vrije geluiden nieuwsbrief:
Hoe verder na het winnen?
Robinson,Freitag&Caruso maken furore op de jazzpodia. Verleden jaar wonnen zij de Dutch Jazz Competition en deze prijs blijkt terecht! Van de drie heren: Cristoph Mac Carty, Uli Wentzlaff-Eggebert en Yonga Sun staat de debuut-CD op stapel. En daarop exceleren zij met piano, bas, drums en nog meer instrumenten waarmee zij hun geluiden laten versmelten en zo hun muziekpotje koken.

Uitzending: zondag 29 januari om 11.00 uur op Nederland 3

RF&C site
Dutch Jazz Competition site

Aantal woorden: 188 woorden.

Onderwerp: LIVE

27 Januari '06 - 15:36

Trio Bennink - Borstlap - Glerum in het Bimhuis

Door Mieke Kreunen met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Woensdagavond vond in een uitverkocht Bimhuis in Amsterdam de presentatie plaats van de DVD van het Trio BBG, zoals het in de wandeling is gaan heten. Sinds mei 1997 - toen de ritmesectie van de Instant Composers Pool, drummer Han Bennink en bassist Ernst Glerum, gekoppeld werden aan pianist Michiel Borstlap - spelen deze drie toppers uit de Nederlandse jazzwereld regelmatig met elkaar.
Han Bennink komt als eerste het podium op en begint, voordat zijn vrienden goed en wel hun plaats hebben ingenomen, meteen gepassioneerd te spelen (filmpje). Het duurt niet lang voordat Borstlap en Glerum aanhaken en meteen wordt duidelijk dat deze drie heren aan elkaar gewaagd zijn. In een pianotrio is het vaak de pianist die de 'leiding' heeft maar in het BBG-trio is het een spannende ontmoeting tussen drie gelijkwaardige muzikanten waarin de krachtmeting geen winnen of verliezen beoogt maar het ontdekken van grenzen en het zoeken van nieuwe nog onontdekte wegen.
We hebben van een avond geweldige moderne jazz genoten waarbij niet alleen standards werden gespeeld maar ook eigen composities voorbij kwamen en in ruime mate werd geïmproviseerd. En dat genieten beperkte zich niet alleen tot luisteren want ook het kijken naar dit trio is een verhaal apart. De benen van de boomlange Michiel Borstlap passen nauwelijks onder de vleugel, Ernst Glerum zit op een stoel te spelen met zijn bas en voor Han Bennink is het drumstel niet meer dan een globale aanduiding van de plaats waar hij zijn muzikale bijdrage aan dit swingende trio levert.

Je kunt merken dat de heren elkaar al langer kennen en waarderen in de manier waarop ze improviseren en contact maken tijdens het spelen en er tussendoor. Bennink is in de uitbundige onderdelen nadrukkelijk aanwezig en bespeelt wat er maar in zijn hoofd opkomt waarbij ook sticks en brushes af en toe in dat geweld het leven laten. We hebben hem ondermeer zien spelen op de vloer van het podium, de standaard van zijn hi-hat, de balustrade, met een pianokruk over de vloer schuivend, met zijn handdoek over zijn drumstel meppend, met zijn sticks in zijn mond, met een natte vinger over het vel van zijn floortom wrijvend, zittend op zijn bassdrum of met zijn voet op zijn snaredrum (filmpje). Op andere momenten voegt hij zich in het spel van Borstlap die sterk speelt en af en toe zeer beslist de touwtjes in handen neemt en een nieuwe wending introduceert of een ritme van Bennink naadloos inpast in het melodisch thema dat hij zelf aan het uitwerken is (filmpje). Hoe virtuoos Michiel Borstlap ook is, hij koketteert er niet mee en weet zijn inbreng zo te doseren dat het allemaal lekker klopt, ook in de wat meer ingetogen gedeeltes.

Hoewel Ernst Glerum de minst beweeglijke is van de drie, is hij degene die met zijn spel de verbinding weet te leggen die de basis vormt voor eigentijdse jazzsound van BBG (filmpje). Soms is het bijna te veel muzikale explosie om nog te kunnen volgen en precies op het goede moment lost het zoeken dan weer op, vindt BBG de uitweg en bereikt het eind.
Hoe 'all over the place' Bennink soms ook was, tijdens menig nummer verhuisde hij met zijn sticks - en soms ook met zijn snaredrum er bij - in de richting van zijn vrienden (filmpje) en vormden ze af en toe bijna een organische eenheid.
De standards die gespeeld worden zijn weer helemaal in het nieuw gestoken door BBG. Ik heb in het programma Caravan van Ellington, Blue Bossa, Green Dolphin Street, Sentimental en Body & Soul volgens mij voorbij horen komen en ook nog even het thema van Pink Panther (als grapje van Borstlap naar Bennink).
Dit BBG-trio is 'top of the bill' en daarbij is nog een leuke bijkomstigheid dat de drie musici eigenlijk ieder tot een andere (jazz)generatie behoren. Dat zij elkaar op deze manier gevonden hebben is een bewijs van hun geweldige individuele kwaliteiten.

De DVD is een zwart-wit registratie van ondermeer een concert van BBG in het Paard van Troje in Den Haag en een kijkje in de keuken en de achtergrond van het BBG-trio dat met beeld absoluut nog leuker is dan alleen met geluid. Maar deze drie heren voor je neus te zien en te horen is het allerleukste.

Line-up
Han Bennink - drums
Ernst Glerum - bas
Michiel Borstlap - piano

BBG-trio - website

De DVD is hier te bestellen
Bennink/Borstlap/Glerum - Bbg + Cd
Bennink

Aantal woorden: 773 woorden.

Onderwerp: LIVE

25 Januari '06 - 17:43

Drew Gress Seven Black Butterfies met natuurtalent Craig Taborn

Tekst en foto's Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Ik ging volkomen onvoorbereid naar het Bimhuis en wilde me graag laten verrassen. Drew Gress had ik al een keer gezien bij Fred Hersch en bij the Claudia Quintet, Craig Taborn had ik saxofonist Michael Binney horen en zien begeleiden en Ralph Alessi zag ik samen met Tony Malaby de blazerssectie verzorgen bij wederom Fred Hersch. De eerste set begon spannend en subtiel met voorzichtig aanzwellende en wegstervende geluiden en geritsel van drums. Wat daarna volgde was een explosie van free-jazz. Ik was aanvankelijk teleurgesteld en vroeg me af hoe deze vergevorderde muzikanten er toe gekomen waren om zulke ontoegankelijke jazz te maken. Veel van de muziek was uitgeschreven in notenschrift, waardoor het niet helemaal duidelijk meer was in hoeverre improvisatie nog een rol speelde.

Drummer Tom Rainey en altsaxofonist Tim Berne zagen er niet zo blij uit en ook bij Ralph Alessi was weinig vreugde te bespeuren. Drew Gress, die een beetje verstopt achter de blazers stond, leek wel volkomen in zijn element te zijn. Craig Taborn kwam over alsof hij in een setting was die precies bij hem paste en speelde op een wonderlijke onafhankelijke manier vingervlug de sterren van de hemel. Wat is deze man gegroeid sinds ik hem voor het laatst met David Binney zag! Ondanks zijn bijdrage dacht ik regelmatig "hier is echt geen touw aan vast te knopen", maar toch ontstond er plotseling een oase van rust en sereniteit. Wonderlijk. Er waren hele fraaie, harmonische momenten, maar die waren veelal van korte duur. Soms leek het filmmuziek, een achtervolging in een spannende detective of het versneld afspelen van druk nachtelijk snelverkeer waarbij iedereen langs elkaar heen raast, veel haast heeft en op zoek lijkt naar iets wat toch niet te vinden is! Doorwrochte muziek!

Wat is de weg voor intelligente technisch kundige muzikanten? Versimpelen en noten weglaten en op gevoel en intuïtie drijven, zoals Miles Davis dat zo schitterend deed, of zoek je de grenzen aan de andere kant van het spectrum? Complexe accoordenschema's, maatsoorten, onorthodoxe ritmes en interacties? Seven Black Butterflies leek deze laatste uitdaging gekozen te hebben.

In de tweede set na de pauze gebeurde er iets opmerkelijks. Ik ging naar achteren in de zaal om overzichtsfoto's te maken en door de afstand zat ik niet meer naar individuele muzikanten te kijken. Het leek daardoor allemaal beter op zijn plaats te vallen. Ik kon weer genieten van wat ik hoorde ook al was het een kakafonie of orgie aan geluiden. Wonderlijk! Was ik in de composities van Seven Black Butterflies gegroeid of vergen die composities alleen maar meer tijd gewenning en inlevingsvermogen of moet je gewoon meer afstand nemen om dichterbij te komen? Toen ik nog een stapje verder achteruit wilde maken in de uiterste hoek zag ik daar pianist Simon Nabatov zitten. Zou hij het geheim al kennen of kwam hij uit stille bewondering voor Craig Taborn?

Bezetting:
Tim Berne - altsax
Ralph Alessi - trompet
Craig Taborn - piano
Drew Gress - Bas
Tom Rainey - drums

Aantal woorden: 530 woorden.

Onderwerp: LIVE

24 Januari '06 - 15:02

Jef Neve Trio Verovert Bimhuis

Door Marina den Hartog, foto's Hans Sirks (klik voor vergroting)

Het Jef Neve Trio is afkomstig uit België en maakt spannende eigentijdse jazz met uitsluitend eigen composities. Jef Neve is een veelzijdige pianist die behalve jazz veel verschillende genres speelt variërend van klassiek tot pop en alles wat daar tussenin zit. Als het trio op zaterdagavond 21 januari het podium betreedt in het vrijwel geheel gevulde Bimhuis, wordt het onmiddellijk onthaald met een luid applaus. De zaal is klaar voor de verrassingen die Jef Neve (piano), Teun Verbruggen (drums) en Piet Verbist (bas) in petto hebben. En die hebben ze!

De musici hebben er duidelijk zin in. Ze beginnen te spelen en het swingt meteen. Wat een enthousiasme Neve zit geen seconde stil achter de vleugel. Hij ondersteunt zijn virtuoze spel met verbale percussie. Het openingsnummer was ‘Benny the Blues Goose’ vertelt Neve als hij het publiek welkom heet. Hij vertelt dat het de eerste keer is dat het trio in Nederland op zo’n groot bekend jazzpodium speelt. Tijdens het gesprek met de musici na afloop van het concert blijkt dat het Jef Neve Trio eerder in Nederland heeft opgetreden, onder andere op festivals in Wijk bij Duurstede en Middelburg, maar nooit op zo’n vermaard jazzpodium als het Bimhuis.

Het nummer ‘Airplane’ heeft een prachtig lang intro op de piano. Tijdens dit nummer speelt drummer Verbruggen direct met zijn handen op de drums, wat een zeer fraai effect geeft. Om de paar nummers geeft Neve een toelichting en vertelt dat veel nummers zijn ontstaan door persoonlijke belevenissen. Zo is ‘Plastic Surgery’ geïnspireerd op een iemand die zich op de dansvloer van een discotheek erg uitslooft, of zoals in Vlaanderen wordt gezegd “een dikke nek heeft”. Vervolgens horen we een uiterst subtiel nummer met een betoverende sfeer. Ook hier gebruikt Verbruggen zijn handen op het drumstel. Het klinkt bijna Latin-achtig. Neve werkt ook nu weer met verbale percussie. Het nummer heet ‘Second Love’ vertelt hij achteraf. Het laatste nummer voor de pauze is ‘Free Bop’ met onmiskenbaar invloeden van de klassieke jazz die naadloos worden verwerkt in nieuwe melodielijnen. De bassist bespeelt de snaren van zijn instrument hierbij ook op een percussieve manier.

Na de pauze wordt begonnen met een primeur, een gloednieuw nummer getiteld ‘Nobody is Illegal’ dat nog niet eerder op een podium ten gehore is gebracht. Hierin zijn invloeden te bespeuren uit andere culturen. Het is geïnspireerd op een tekst die op een gebouw langs de rondweg bij Brussel staat. Na het concert vertelt Neve dat Brussel een multiculturele stad is waar de verschillende culturen zich goed mixen. Dat is bijvoorbeeld -zo zegt hij- in Antwerpen niet het geval. In Brussel zijn vrijwel wekelijks concerten en jamsessies met artiesten uit alle windstreken voor een multicultureel publiek.

‘Together at Last’ bevat een boeiende lange drumsolo met spannende ritmewisselingen. Na een fraaie ballad speelt het trio ‘It’s Gone’, het titelnummer van de tweede cd. Voor deze cd ontving het Jef Neve Trio, als enige genomineerde uit België, de Klara-muziekprijs voor het beste jazzalbum van 2005. Bassist Verbist begint met een fraai uitgewerkte solo die bijna fuga-achtig klinkt. Als Verbruggen invalt krijgt Verbist een daverend applaus. Tenslotte begint ook Neve te spelen. Het plezier straalt van de musici af.

Neve kondigt het laatste nummer aan met, zo zegt hij, “Pijn in het hart, want het was plezant spelen in Nederland”. Dit nummer is door hem bedacht op de terugreis na een vakantie in Marokko, waar hij op de luchthaven van Casablanca 13 uur moest wachten op een aansluiting, in slaap viel en vervolgens de vlucht miste. Zo’n vervelende situatie blijkt aanleiding tot een prachtige compositie. Neve zet met een etudeachtige solo in op de piano. Het lijkt wel een klassiek concert. De andere musici kleuren het stuk vervolgens verder in.

Na een enorm applaus met staande ovatie bedankt Neve het publiek voor hun enthousiaste reactie en roept uit: “Wat een eer!” Als toegift horen we ‘When Spring Begins’ van ‘Blue Saga’, de eerste alom geprezen cd van het Jef Neve Trio. In 2003 stond deze cd in de top-10 van meest verkochte jazzalbums in België. We kunnen terugblikken op een prachtig concert. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn dat dit trio in het Bimhuis staat. Het trio staat op het punt om internationaal door te breken en gaat concerten geven in Frankrijk, Spanje, Italië, Griekenland, China en Japan, en zal hopelijk ook weer snel naar Amsterdam komen. Na het concert neemt Jef in de kleedkamer alle tijd voor een informeel gesprekje en overhandigt daarbij zijn cd die hij voor mij signeert.

Jef Neve - piano
Piet Verbist - bas
Teun Verbruggen – drums

Jef Neve Trio Site

Aantal woorden: 809 woorden.

Onderwerp: LIVE

22 Januari '06 - 17:26

Cristina Branco maakt uitstapje naar Jazz in Paradox

Tekst en foto's: Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Cristina Branco is niet alleen fado zegt ze zelf: “Als fado een aquarium is, sta ik met één voet in het water en met één voet buiten de bak”. Afgelopen avond maakte ze in het kader van het Traces of Voices Festival met doorgewinterde jazzmuzikanten een uitstapje naar de jazz, dat heeft ze tijdens afgelopen dertigste North Sea Jazz ook gedaan. Toch kwam zij in het uitverkochte Tilburgse jazzpodium Paradox aanvankelijk wat onzeker over. "This is not my ground I don't belong there", zei ze over jazz en "I don't want to disappoint you guy's". De eerste nummers van de eerste set werden nog zonder haar ingezet en het werd duidelijk waarvoor het publiek gekomen was toe ze eenmaal het podium betrad. Geen fadogewaad, maar in casual jeans neemt zij plaats op haar kruk die klaar staat. Drie CD's van haar ken ik goed en toch maakt haar stem live nog veel meer indruk! Tussen de nummers door zoekt ze bevestiging bij haar muzikanten en bij het publiek. Als het applaus een graadmeter is, dan zit daar alleen al volop bevestiging in. Mogelijk vraagt zij zich af of haar zang wel jazzy genoeg is en dat is zeer wisselend het geval. Haar klassieke geschooldheid klinkt daarvoor toch zo nu en dan teveel door. Maar niemand die zich daar aan stoort, ook ik niet. De keuze van de Engelstalige songs zoals 'Lately' van Stevie Wonder leverden fraaie vocalen op die door het publiek erg gewaardeerd werden, maar waren niet verhogend voor het jazzgehalte. Het meest jazzy waren nog de Braziliaanse nummers. Een gemiste kans was het ontbreken van de Joni Mitchell compostie 'A Case of You' op de playlist. Het nummer staat wel op haar laatste CD 'Ullises'. Diana Krall heeft voorgedaan hoe je hier een 'echt' jazznummer van maakt. Na de pauze kwam Christina volkomen relaxed over.
Michael Moore toonde zich weer de perfecte invoelende begeleider. Dat was me al eerder opgevallen toen hij onlangs Fay Victor begeleidde. Zijn saxen en klarinet dansten virtuoos en subtiel rond Cristina's vocalen. Dienstbaar zonder zijn eigen identiteit te verliezen! Het mooie van Harmen Fraanje (ik zag hem de dag hiervoor ook al bij Eric Vloeimans) vind ik dat hij niet bezig is om het geheel op te vullen met zijn pianospel maar soms hier en daar een toets aanslaat om dan op de juiste momenten zijn spel weer weldadig te laten stromen.
Gitarist en bandleider Maarten van der Grinten was helemaal in zijn element en zat voortdurend te glimmen, kennelijk verguld met de niet geringe eer om bandleider te zijn bij Cristina. Zijn gitaarspel was voortreffelijk en ook de arrangementen waren van zijn hand. Toch kon ik het niet helpen dat ik een Portugese gitaar wenste bij het intieme nummer dat alleen uit Cristina's zang en uit gitaarspel bestond.
Een toegift kon niet uitblijven. Een man die een paar stoelen naast mij zat riep iets luid in het Portugees en de Portugese vrouw naast mij, waar ik een leuk contact mee had, viel hem bij. Het antwoord van Branco was een onverbiddelijk: "No"! Mijn Portugees is ook niet meer wat het geweest is , maar later legde mijn buurvrouw uit dat ze beiden een fado 'opgeëist' hadden. Dat was niet de bedoeling die avond! De toegift bestond uit de Leonard Cohen song 'Hallelujah', dat ik altijd een vreselijk nummer heb gevonden. Cristina bleek in staat te zijn om mijn aversie om te keren en er een schitterende song van te maken en dat zegt wel wat over haar kwaliteiten. Tot slot nog een ontboezeming van Cristina want de uitstapjes naar andere muziek hadden haar niet alleen een betere muzikant gemaakt maar ook een beter mens! Branco zou een dag later nog optreden met koren in de Stadschouwburg van Tilburg, maar dat was voor ons een beetje te veel van het goede.

Cristina Branco - website
Artikel over het optreden met het Metropole Orkest in 013 op CultuurPodium.nl

Aantal woorden: 686 woorden.

Onderwerp: LIVE

21 Januari '06 - 22:30

Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker

  
Door Mieke Kreunen met foto's van Gerjanne Tiemens (klik voor vergroting)

Aan de dubbel-CD van dit dubbelconcert dat georganiseerd wordt door Jazzimpuls hebben we al aandacht besteed in een eerder artikel. Gisterenavond mocht ik de live-uitvoering meemaken van de twee 'portretten van Chet Baker' in Musis Sacrum in Arnhem en ik heb met volle teugen genoten! Het 'dubbelaspect' van dit concert zit in de twee periodes uit het leven van Chet Baker die worden vertolkt door Fay Claassen: voor de pauze wordt instrumentale muziek vertolkt uit de periode dat Chet Baker speelde in het Gerry Mulligan Quartet rond 1950 en na de pauze wordt aandacht besteed aan het vocale repertoire waarmee Baker 30 jaar later bekend werd.

In het eerste concert, 'Remembering The Gerry Mulligan Quartet', zien en horen we Fay Claassen, die met haar prachtige (scattende) stem Chet Bakers rol voor haar rekening neemt, terwijl bassist Hein van de Geyn, drummer John Engels en baritonsaxofonist Jan Menu (als Mulligan) het quartet completeren. Het bijzondere van de manier waarop Claassen dat doet is dat ze Baker's spel niet nadoet maar op haar eigen wijze uitdrukt hoe hij muziek maakte. De arrangement in dit eerste concert zijn van de hand van Jan Menu.
Opmerkelijk is de bezetting zonder piano. Fay legt uit dat dit toevallig ontstaan is omdat op een avond de pianist niet op kwam dagen en Mulligan ter plekke besloot om dan maar zonder pianist op te treden. Juist dàt optreden werd alom zo geroemd, geprezen en beschouwd als een modernisering van de jazz, dat de pianist ook daarna wel weg mocht blijven.
Het concert opent met 'Line for lions', gevolgd door het vlotte 'Swing House' en het prachtige 'Ponciana' waarin het bijna intieme drumwerk van Engels opvalt. De interactie tussen Claassen en Engels is bijzonder en dat zien we ook in 'Jeru', een schitterend duet tussen hen beiden waarvoor Engels na de laatste noten wordt beloond met een spontane kus van Fay. Ook Jan Menu is een goede partij voor Claassen waarbij het tedere en lichte spel (en dat voor een baritonsax) van Menu de klanken van Claassen subtiel omvat, ondersteunt en secondeert. Hein van de Geyn en John Engels behoren tot de weinige Nederlanders die ooit samen met Chet Baker hebben gespeeld en vormen een ijzersterke ritmesectie. Het concert wordt beëindigd met het lyrische en dromerige 'First song' en een medley van 'Limelight', 'Turnstile' en 'Five Brothers'.

  

In het tweede concert, 'Singing 30 years later', neemt trompettist Jan Wessels de partij van Baker voor zijn rekening en Claassen de zang. Ook de piano komt er bij in de persoon van Karel Boehlee. Claassen benadrukt een paar keer die avond wat een voorrecht het is om te spelen met deze fantastische musici en dat kan ik alleen maar beamen. Wat een kwaliteit en wat een talent bij elkaar op één podium!
Ook in dit concert is te horen dat de muziek - in arrangementen van Hein van de Geyn dit keer - met liefde is en wordt gemaakt en dat de muzikanten er zelf ook enorm van genieten. Een highlight voor mij was de uitvoering van 'My funny Valentine', dat zo schitterend vertolkt werd dat ik het gevoel had alsof ik het nummer voor de eerste keer hoorde. Ook 'Conception/Deception', waarbij Van de Geyn voor het eerst die avond zijn strijkstok ter hand nam. vond ik prachtig. Wat een geweldig bassist, die Hein van de Geyn, niet alleen om naar te luisteren maar ook om naar te kijken.
Heel mooi vond ik ook de Elvis Costello compositie 'Almost Blue', die later door Chet Baker werd vertolkt en nu in een schitterend arrangement ten gehore werd gebracht. Het concert werd beëindigd met het bekende 'I remember you' en door het publiek beloond met een daverende en staande ovatie. Zonder toegift - waarbij ook Jan Menu zich weer bij het gezelschap voegde - kwamen de muzikanten dan ook niet weg.

Veel kippenvelmomenten bij dit concert met al deze relaxte en integere muzikanten. Bob Hagen van organisator Jazzimpuls beaamt dat als hij tegen ons zegt dat hij dit dubbelconcert al een aantal keren gezien heeft maar dat het hem steeds weer opnieuw boeit. Later praten we even met John Engels over de interactie tussen de musici onderling. Juist dat met elkaar genieten, iedere dag weer opnieuw is, aldus Engels, de drive en wat hem op zijn 70e jaar nog steeds met plezier naar zijn werk doet gaan. Ook Fay Claassen benoemt de band en de click tussen de musici onderling als een bijzondere kwaliteit. "Het ontroerde me een aantal keren vanavond", zo vertelt ze ons als ze klaar is met signeren van de CD's die achteraf worden verkocht. Deze avond was voor haar temeer speciaal omdat ook haar ouders het concert bijwoonden.

Deze twee concerten zijn een indrukwekkend en ontroerend eerbetoon aan de zingende trompettist Chet Baker en ik ben blij dat ik er bij was. Wie na mijn verhaal besloten heeft er ook naar toe te gaan om zich te laten betoveren door Fay en haar musici kan de speellijst hier vinden (o.a. 2 maart in het Beauforthuis in Austerlitz) en wie thuis van de muziek wil genieten kan via de link hieronder de CD kopen.

Fay Claassen - website
Jazzimpuls - website

Bezetting
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritonsax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - bas
John Engels - drums

Bestel de CD
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists

Aantal woorden: 967 woorden.

Onderwerp: LIVE

19 Januari '06 - 16:43

Dubbelconcert "Young Vips on Tour"

Tekst en foto's Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Als ik woensdagavond al vroeg in het Bimhuis arriveer, zitten de jonge VIPs aan een lange tafel te dineren. Aan de tafel daarnaast zie ik een rijke verzameling 'oudere VIPs' bestaande uit bekende muzikanten, programmeurs en andere sleutelfiguren uit de Nederlandse jazz-scene hetzelfde doen.
Young VIPs wat zijn dat? Het woordje VIPs is wat speels gekozen voor deze belangrijke nieuwe jazzmuzikanten, maar is tevens de afkorting voor "Vereniging van Jazz en Improvisatiemuziek Podia". De programmeurs van die podia zijn verantwoordelijk voor de samenstelling van het programma en deze tournee. De titel Young Vips geeft bij mij (onterecht zoals al snel bleek) de associatie van muzikanten die weliswaar veelbelovend zijn maar wel nog een 'weg' te gaan hebben voordat ze echt mee tellen.

Dat idee werd al snel ontzenuwd door het piano-bas-drumstrio "Robinson, Freitag & Caruso", een naam die - zoals pianist Christoph Mac-Carty mij later uitlegt- door toevoeging van 'Caruso' gekozen is om je even op het verkeerde been te zetten. Christoph is uit Duitsland afkomstig en woont al 11 jaar in Nederland. Zijn weinig Germaanse naam heeft hij te danken aan zijn Ierse voorvaderen. Het trio bestaat verder uit bassist Uli Wentzlaff-Eggebert en drummer Yonga Sun (Yonga zagen we pas nog bij iCompani drummen). Zij zijn de winnaars van de "Dutch Jazz Competition 2005", een belangrijke jazzprijs uitgereikt tijdens het dertigste North Sea Jazz Festival, waarbij Yonga Sun tevens tot beste solist werd uitgeroepen. Robinson, Freitag & Caruso wonnen op grond van het originele, avontuurlijke en dynamische spel, aldus het juryrapport.

Zo was het ook gisterenavond. Mac-Carty wisselde zijn uitstekende spel af met geheel onverwachte ondeugende loopjes, waarbij de luisteraar nogal eens op het verkeerde been werd gezet. "Pianist Christoph Mac-Carty balanceert tussen provocatie en subtiliteit", aldus de jury en ook dat dekt perfect de lading. Yonga Sun, die bij iCompani letterlijk en figuurlijk weinig speelruimte had, schitterde in alle opzichten. Hij is voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor de dynamiek in het trio. Zijn spel is messcherp, efficiënt en 'to-the-point'. Je zou bijna vergeten dat er sprake is van improvisatie. Vooral zijn gebruik van bekkens, belletjes en gonggeluidjes is fris, orgineel en perfect passend binnen het geheel. Bassist Wentzlaff maakt opvallend veel gebruik van zijn strijkstok hetgeen dramatiek brengt in de verrassende composities. Deze krijgen soms een geheel onverwachte wending, of gaan gewoon door als het publiek denkt dat het nummer is afgelopen. "Ik wil een CD van deze groep", is de gedachte waarop ik mezelf betrap. Die CD wordt in het komende voorjaar verwacht, maar wie daar niet op wil wachten, kan luisteren naar de VPRO nachtuitzending "De Laatste Jazz" op vrijdag 17 februari op 4FM.



De volgende 'Young VIP 2005 is altsaxofonist Miguel Boelens die met zijn quintet het tweede deel van de avond voor zijn rekening neemt. De Young VIPs site informeert: "Miguel is in 1995 afgestudeerd aan het conservatorium in Arnhem. In de afgelopen periode speelde hij onder meer met The Groove Troopers, Seven Eleven, Martin Fondse Oktemble, The Bob Color, Raise the roof, Eric van der Westen en Bart van Dongen. Vanaf 1998 speelt Miguel regelmatig met Dimami, een uniek trio met Makki van Engelen op drums en Dion Nijland op contrabas". Dimami is voor deze gelegeneheid uitgebreid met Anton Goudsmit op gitaar en tenorsaxofonist/basclarinettist Mete Erker, die op zijn beurt weer speelt in het Martin Fondse Oktemble en Eric van der Westen's Quadrant.

Het tweede deel heeft een heel ander karakter dan het voorgaande. Het is enerzijds ruiger met elementen uit funk en wereldmuziek en doet anderzijds bij vlagen denken aan de 'grote-stads-jazz' van Sonny Rollins. Ik waan mezelf in een stad als New York of Chicago waar de stadsgeluiden onderdeel zijn van de soundtrack. Of zijn het de films die ik ooit zag waarbij de soundtrack uit louter jazzmuziek bestond? De twee saxen nemen je als je je ogen sluit mee op reis. Miguel vlinderlicht en virtuoos van toon en Mete Erker heel aards. Ogen sluiten is niet iets wat je doet als Goudsmit van de partij is. Op deze man raak je nooit uitgekeken. Hij stort zich zoals gebruikelijk met zijn hele wezen in het spel, speelt soms synchroon met de sax van Miguel Boelens en vult op inventieve wijze zijn loopjes en akkoorden in. Als Miguel aankondigt dat het volgende nummer een feature voor Anton is, gaat hij helemaal los met zinderend ruig gitaarwerk. Daarbij stapt hij over zijn monitor heen om de centerstage in beslag te nemen. Zijn lijf heeft moeite om de snelheid van zijn vingers te volgen en de passie is van zijn gezicht te lezen. Op drums en bas valt ook weinig af te dingen zij leggen een perfecte basis en excelleren op de juiste momenten. Weer een fijne avond. die verfijnd en subtiel begon en wat aardser en ruiger eindigt. Laat je niet misleiden door de titel Young VIPs. Misschien wel jong en nog aanstormend maar muzikaal ruimschoots volwassen!
Radio uitzending op zaterdagnacht 18 februari

Bezetting Robinson, Freitag & Caruso:
Christoph Mac-Carty - piano
Uli Wentzlaff-Eggebert - bas
Yonga Sun - drums
Robinson, Freitag & Caruso site

Bezetting Miguel Boelens Kwintet:
Miguel Boelens - altsaxofoon
Mete Erker – tenorsaxofoon en basklarinet
Anton Goudsmit - gitaar
Dion Nijland - contrabas
Makki van Engelen - drum
DiMaMi site

Dutch Jazz Competition 2005 site
Young VIPs site en toerschema

Aantal woorden: 914 woorden.

Onderwerp: LIVE

17 Januari '06 - 16:50

Cristina Branco - Traces of Voices in 013 Tilburg

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Van 13 tot en met 22 januari 2006 wordt er in Tilburg het Traces of Voices Festival gehouden, dit jaar met als hoofdgast – ‘artist in residence’ - Cristina Branco. Zij woont en werkt een week lang in Tilburg waar ze ontmoetingen aangaat met professionals en amateurs uit de muziekwereld. Daarnaast heeft ze een belangrijke stem gehad in de artistieke invulling van dit festival. Ze zal te zien zijn in een viertal optredens, waarvan zondagavond 15 januari, de eerste was: Cristina Branco meets Metropole Orkest, in het Tilburgse 013. Vrijdag is Cristina met een 'jazzy' concert te zien en te horen in het uitverkochte Paradox. Zij zal bij dit concert begeleid worden door Harmen Fraanje, Maarten van de Grinten en Michael Moore. Zaterdag is zij met weer een ander soort concert te zien in de Concertzaal in Tilburg. Via de VPRO site is een video van Cristina te zien.

Omdat dit concert niet echt onder de noemer "Jazz" valt kunt u het volledige artikel lezen op www.cultuurpodium.nl

Aantal woorden: 209 woorden.

Onderwerp: LIVE

16 Januari '06 - 22:14

Paul Van Kemenade Strings get Wings & Quintet met Yuri Honing

Door Jacco Reijnhoudt met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Zaterdag 14 januari vond een zeer afwisselend dubbelprogramma plaats in het Bimhuis onder leiding van altsaxofonist Paul van Kemenade.
Het gedeelte voor de pauze stond een verfrissend (première)concert van Strings Get Wings geprogrammeerd. Strings Get Wings is een ensemble dat is samengesteld uit vier strijkers, bas, cajon en altsax. Door deze bezetting met de strijkers is de klank van de groep duidelijk anders dan van een ensemble met traditionelere bezettingen.
Er werden vier stukken gespeeld van bassist Van Langenhuijsen en van saxofonist Van Kemenade, allemaal in arrangementen van Langenhuijsen.



Opvallend was de enorme vrijmoedigheid van vooral altviolist Oene van Geel. Tijdens de drumsolo van Pieter Bast op cajon ging hij via het microfoontje op zijn altviool met zijn stem mee skatten, een andere keer via de onderkant van zijn stoel mee drummen en – als de ‘George Benson’ op altviool – met zijn eigen solo meezingen. Dit soort elementen gaf de eerste set ook een behoorlijke dosis humor mee hetgeen door het publiek hoorbaar gewaardeerd werd.
Hou dit gezelschap in de gaten! De verwachting is dat hun CD, waarvoor ze donderdag nog tot middennacht opnames maakten, in het voorjaar uitkomt.



De tweede set werd gespeeld in een meer traditionele bezetting oftewel het Quintet van Paul van Kemenade met twee meesterlijke gasten van eigen bodem: tenorist Yuri Honing en trompettist Toon de Gouw. Het is heel afwisselend en een grote luxe als je op één avond verschillende bezettingen kunt beluisteren. De sfeer van de avond veranderde overigens wel toen Yuri met een kleine bezetting ging spelen omdat zijn toon en spel duidelijk serieuzer is dan de humor van Van Geel. Maar ook dat was goed voor de afwisseling. Karakteristiek blijft de manier waarop hij lange tonen langzaam licht buigt.
Wat me zeker is bijgebleven van de tweede set is het nummer dat Paul van Kemenade voor zijn 1-jarige dochter Mex schreef. Het nummer, met de titel ‘Mexicosi’ begint heel intiem en klein met een intro door Van Kemenade. Dit was duidelijk één van de hoofdlijnen van het nummer want ook trompettist Toon de Gouw speelde bij dit nummer een mooie zachte solo met demper. Toon de Gouw was de vervanger van Rik Mol die door ziekte helaas verstek moest laten gaan (Jazzpodium.nl wenst hem vanaf deze plaats een spoedig herstel toe).
Wat ook opviel waren de vaak originele eindjes van de nummers en ik heb genoten van de erg lekkere bassolo van Wiro Mahieu. De avond werd beëindigd met het afwisselende nummer ‘Ja-ja-ja’ waarvan de titel vooral te maken heeft met het feit dat aan het einde van het nummer wat cha-cha-cha elementen zitten. Al met al was de avond zeer onderhoudend door de wisselingen zowel in bezettingen als in sfeer en genieten voor de jazzliefhebbers die hier op af waren gekomen.

Bezetting Strings Get Wings:
Pierre Blanchard - viool
Herman van Haaren - viool
Oene van Geel - altviool (Site Zapp)
Emile Visser - cello (Site Zapp)
Paul van Kemenade - altsax (site)
Niko Langenhuijsen - bas
Pieter Bast - cajon

Bezetting Paul van Kemenade Quintet & Yuri Honing, Toon de Gouw:
Paul van Kemenade - altsax (site)
Yuri Honing - tenorsax (site)
Toon de Gouw - trompet
Louk Boudesteijn - trombone
Jeroen van Vliet - piano (site)
Wiro Mahieu - bas
Pieter Bast - drums

Geïnteresseerd in CD's?

Fouta Paul Van Kemenade

A Night In Tunesia Paul Van Kemenade

Aantal woorden: 628 woorden.

Onderwerp: NIEUWS

16 Januari '06 - 19:38

VPRO/BOY EDGAR PRIJS 2006 VOOR BENJAMIN HERMAN

Wij ontvingen een perbericht onder embargo dat afloopt om 20:20 uur. Nu het nieuws toch al voortijdig is uitgelekt (o.a. bij het 18:00 uur Journaal) hierbij de tekst:

De VPRO/Boy Edgar Prijs 2006 is toegekend aan altsaxofonist, componist en bandleider Benjamin Herman.
De prijs, de belangrijkste in Nederland op het terrein van de jazz en geïmproviseerde muziek, bestaat uit een plastiek van Jan Wolkers en een geldbedrag van €12.500,-. De VPRO/Boy Edgar Prijs 2006 wordt woensdag 26 april 2006 uitgereikt tijdens een feestelijk programma in het Bimhuis te Amsterdam. Later in het jaar volgt een landelijke tournee.

Uit het juryrapport:
‘... een voorbeeldig jazzmuzikant: open, nieuwsgierig, energiek en geëngageerd’
‘Welk genre Benjamin Herman ook beoefent, zijn muzikale en artistieke inzet is altijd maximaal.’
‘Typerend voor hem is zijn nimmer aflatende drive, een zeer goede techniek en een prachtige toon.’
‘De laatste jaren weet hij als één van de weinige jazzmusici ook buiten het jazzpubliek bewondering te oogsten.’
‘Met Benjamin Herman wordt een veelzijdig musicus en bandleider geëerd van wie de jury verwacht dat hij het Nederlandse – én buitenlandse – jazzpubliek blijft verrassen met zijn muziek.’

De jury bestond uit:

• Jeroen Jesse (tot voor kort directeur St. SWING, nu Impresariaat Uit de Kunst)
• Michelle Kuijpers (programmeur North Sea Jazz Festival)
• Jan Luyben (programmeur Plusetage, Baarle-Nassau)
• Cees Schrama (jazzpromotor)
• Bert Vuijsje (jazzjournalist)

De toekenning van de VPRO/Boy Edgar Prijs 2006 vindt plaats onder auspiciën van de VPRO en De Jazzorganisatie. De Jazzorganisatie is het samenwerkingsverband van het Nederlands Jazz Archief, de Dutch Jazz Connection en De Nederlandse Jazzdienst.

Uitgebreide informatie over de VPRO/Boy Edgar Prijs is te vinden op vproboyedgarprijs.nl. Meer informatie over Benjamin Herman is te vinden op benjaminherman.nl, newcoolcollective.com, stroom.ws en doxrecords.com.

Aantal woorden: 299 woorden.

Onderwerp: INTERVIEW, LIVE

15 Januari '06 - 03:48

Uniek Jazzpodium.nl / Hank Jones materiaal "Vrije Geluiden"

Door Hans Speekenbrink met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

• Fotografie tijdens TV-opnames van Vrije Geluiden.
• Jamsessie Ernst Reijseger met Hank Jones.
• Audio-interview Hans Speekenbrink met Hank Jones.

Ik was zo gelukkig Hank Jones en Joe Lovano nog een keer mee te maken tijdens de TV-opnames van VPRO's "Vrije Geluiden", waarbij ik de fotografie verzorgde. Die opnames worden vandaag om 11:00 uur uitgezonden. De opnames vonden zoals gewoonlijk plaats in het Bimhuis en rond half twaalf kwamen de heren Jones en Lovano gedistingeerd binnen wandelen. De 87-jarige Jones was gekleed in een moderne jas die tot over zijn enkels reikte. Lovano had een zwarte hoed op. Het podium van het Bimhuis was getransformeerd tot een heuse TV-studio met twee rijdende camera's, een schoudercamera, een regiseur, een complete staf van ondersteunende mensen en uiteraard presentator Hans Flupsen.

Ik kon me vrij over het podium bewegen om te fotograferen, behalve uiteraard als de band voor de opnames gestart was. Tussendoor werd er steeds gerepeteerd en daar maakte ik gebruik van. De set met gongs die Lovano maandagavond gebruikt had moest weer opgebouwd worden, waarbij een foto die ik maandag gemaakt had, handig van pas kwam. De opnamen voor de uitzending van zondag bestond verder o.a. uit een groep die Ernst Reijseger vormde met twee Zuid Afrikaanse muzikanten (zie de Vrije Geluiden site).
Onderdeel van Vrije Geluiden is dat alle aanwezigen aan het begin van het programma, vrij door elkaar bewegen en een kakafonie van geluiden vormen, door allen hun eigen ding te doen. Ernst, die een grote bewonderaar van Hank is, maakte van die gelegenheid gebruik om met zijn cello aan de piano van Hank te gaan jammen. Hank vond dat zichtbaar leuk en ging er gelijk op in. Die twee hadden het erg naar hun zin en vergaten even wat zich verder nog af speelde (zie foto midden boven).



Toen de opnamen achter de rug waren vroeg ik Hank of hij een paar vragen voor Jazzpodium.nl wilde beantwoorden. Hij was volkomen bereidwillig en het enige probleem was nog om een rustig plekje te vinden. De TV-opnamen gingen gewoon door en beneden in de kleedkamer zaten de Zuid Afrikanen vrolijk muziek te maken.
Ik stelde Hank voor om even op de gang te gaan staan. Dat was prima. Ik was inmiddels een beetje nerveus en was naar mijn idee een beetje aan het stuntelen met de vragen. Hank was allebeminnelijkst en nam alle tijd voor het beantwoorden van de vragen. Ik vroeg hem o.a.: wat hij doet om zo fit te blijven, hoe hij de toekomst van jazz ziet en vindt of er voldoende jong talent is, wat hij bijvoorbeeld van pianist Brad Mehldau vindt en welk optreden in zijn lange carrière hij het meest bijzonder vond. Het interview duurde in totaal ongeveer 5 minuten en toen Joe Lovano, met in zijn kielzog een groepje mensen, de gang op kwam was het tijd om het af te ronden.
Luister naar wat Hank te zeggen had.

Wat zou het mooi zijn om deze man die aan zeven decennia jazzgeschiedenis meegeschreven heeft en platen opgenomen heeft met namen als: Charlie Parker, Ben Webster, Coleman Hawkins, Lester Young, J.J. Johnson, Wes Montgomery, Milt Jackson, Shelly Manne, Gene Kruppa, Louis Armstrong, Stan Getz, Shirley Horn, Ella Fitzgerald, Chet Baker, Abbey Lincoln, Rashaan Roland Kirk, Donald Byrd, Frank Morgan, Johnny Hartman, Michel Legrand, Roy Eldridge, Joe Williams, Anita O’Day, Gigi Gryce, Charlie Haden (om maar een paar noemen te noemen), weer terug te zien.

Aantal woorden: 624 woorden.

Onderwerp: LIVE

14 Januari '06 - 12:19

Joey Calderazzo Solo, met zieke vriend Michael Brecker in gedachten

Door Mieke Kreunen met foto's van Hans Speekenbrink (klik foto's voor vergroting)

Een paar maanden geleden was pianist Joey Calderazzo nog in Nederland met het Branford Marsalis Quartet. Bij zijn opkomst komt hij aanvankelijk nogal verlegen over als hij bekent "I feel like 10 years playing my pianorecitals", waarna hij ons zijn ontwapenende glimlach laat zien. Tot aan de opnames van zijn nieuwe album 'Haiku' vond hij het spelen van solo's angstaanjagend maar gisteren hebben we aan den lijve ervaren dat er geen spoor van zenuwen meer over is zodra Calderazzo achter de Steinway van het Rotterdamse Lantaren/Venster plaats neemt. Hij heeft maar heel even nodig na zijn jetlag en dan, hoewel hij niet groot van stuk is, staat hij meteen als een huis. Zijn handen vliegen heen en weer over het klavier en wij en hij kunnen niet meer stil blijven zitten op onze stoel.
Na deze energieke start vervolgt Calderazzo met het titelnummer 'Haiku' van het nieuwe album, dat is samengesteld uit oude en nieuwe nummers en voor een deel werd geschreven in Japan. Het derde nummer is 'I'd never been in love before' waarin ook vleugjes van de evergreens 'Bye bye blackbird' en 'Cheeck tot cheek' even voorbij komen. Hij vraagt het publiek of iemand het nummer kent. Als niemand reageert grapt Hans "Bey Bey Blackbird". "That was only a quote", licht Calderazzo toe, waarbij hij checkt bij zijn publiek of ze de andere quote hebben opgemerkt.
Het vierde nummer 'Seaglass', is een nummer dat in 1986 werd opgenomen en geschreven door Calderazzo's vriend saxofonist Michael Brecker, waarmee hij lang speelde. Brecker is - zoals velen wellicht weten - ernstig ziek en dat laat Calderazzo zeker niet onberoerd. Het volgende nummer schreef hij ooit voor Brecker en ze zouden het gaan opnemen, ware het niet dat Michaels ziekte dat plan doorkruiste. Omdat het nummer nog geen naam heeft is de werktitel 'C-minor ballad'. Na 'Bri’s Dance' dat naadloos overgaat in 'Itsbynne Reel' is het alweer voorbij, althans het geplande programma en dwingt het enthousiaste publiek vanzelfsprekend een toegift af die komt in de vorm van 'Mikell’s', genoemd naar de eigenaar van de jazzclub in New York waar Calderazzo ooit begon te spelen in ruil voor gratis drank.
Het is niet eenvoudig voor een jazzpianist om solo te spelen omdat het ritme van bas en drums zo'n belangrijke rol speelt in deze muzieksoort. Maar de virtuoze, energieke en ritmische speelstijl van Calderazzo doet op momenten vergeten dat we een soloconcert bijwonen. Zijn fenomenale linkerhandtechniek in de up-tempo tracks, waarmee hij af en toe geluiden produceert die bijna lijken op die van een zoemende contrabas en in andere stukken sterk percussioneert, is daar voor een belangrijk deel debet aan. Calderazzo laat een geheel eigen geluid horen waarin hij niet alleen een puntige en ritmische stride-stijl hanteert maar ook romantisch, verstild en teer kan zijn.
Wij hebben genoten van Joey Calderazzo, die eens te meer bewees dat hij zowel als bandpianist als solo zeer de moeite waard is. Dat zijn vriend Brecker en diens gezondheid hem zo in beslag nam gaf extra diepte aan het concert. Aanstaande zondag speelt hij in het Bimhuis dus wie deze opmerkelijke jazzpianist wil zien geeft daar nog een kans.

Joey Calderazzo site
Branford Marsalis Quartet site
Michael Brecker site

Geïnteresseerd in Calderazzo's laatste CD?

Haiku
Joey Calderazzo

Aantal woorden: 579 woorden.

Onderwerp: LIVE

13 Januari '06 - 11:13

Een Jazz Xperience met 'the Pitch Pine Project'

Door Hans Speekenbrink met foto's van Leo Drughorn (klik voor vergroting)

Aan de Turfmarkt in Gouda ligt achter de gevel van een hoedenwinkel een prachtig podium. De Spiegeltent! De Spiegeltent in Gouda is inmiddels een begrip: een antieke muziek– en danssalon, gebouwd in 1912 en bereikbaar via een smal steegje links naast de gevel. Wij zijn vroeg en worden welkom geheten door het bestuur van de stichting JazzXperience die daar met vaste regelmaat Jazz avonden organiseren. De avond begint met Flo Mo een jazzquintet uit Gouda onder leiding van saxofonist Wiemer Hoekstra dat op een zeer verdienstelijke en aangename wijze standards speelt. Halverwege hun optreden zie ik de bekende gezichten van Rob van Bavel en Martijn van Iterson binnenkomen. Het podium is wat klein voor de groep, maar bandleider Udo Pannekeet grapt dat het alleen maar leuker is om lekker dicht op elkaar te staan.
Het gaat goed met the Pitch Pine Project, een initiatief van Pannekeet, die in 2002 besloot om een eigen groep te starten met de beste muzikanten. Hij is daar volledig in geslaagd. De groep oogst alom erkenning en is door North Sea Jazz uitgenodigd om op te treden tijdens de Dutch North Sea Jazz Night! Een speciale dag tijdens MIDEM in Cannes (zie Jazz Nieuws & Tips in de rechterkolom).

Ze spelen jazz geïnspireerd door Wayne Shorter en jaren zeventig fusion in de stijl van Weather Report. Dit alles in een eigentijds jasje met een warme melodieuze akoestische sound. Vrijwel alle nummers die gespeeld worden zijn composities zijn van bassist Udo en komen van de Munich Records CD 'Quarantine'.
De structuur van de nummers wordt aangegeven door het tandem Udo Pannekeet en drummer Chris Strik. Udo speelt op zijn zessnarige bas zowel melodie als bas en is voortdurend 'in rapport' met het tegendraadse maniakale spel van Chris Strik. Het spel (en het uiterlijk) van Chris doen me sterk denken aan David King van The Bad Plus. Het is een genot om te zien en te horen hoe die twee continu bezig zijn om weer net even wat andere tussenritmes, tegenritmes en variaties te bedenken. De veelbelovende saxofonist Joris Roelofs neemt tijdelijk de plaats in van bandlid Tom Beek en aan niets is te merken dat hij een invaller is. Rob van Bavel heeft het minder getroffen. Het geluid van de piano komt niet zo goed door, er is kennelijk geen plaats voor zijn Fender Rhodes en hij zit een beetje achteraf in een donker hoekje. Het gitaarspel van Martijn van Iterson is zoals we dat van hem gewend zijn: rijk van sound en vol variatie. Aan alles is te zien dat het goed klikt in de band en dat de composities van Udo volop spelplezier geven. Chris Strik is met zijn brutale avontuurlijke en gedurfde stijl voorlopig dé Nederlandse drummer die mij het meest fascineert.

Pitch Pine website

Bezetting:
Udo Pannekeet Bass
Martijn van Iterson Guitar
Joris Roelofs Saxen (valt in voor Tom Beek)
Rob van Bavel Piano
Chris Strik Drums

Geïnteresseerd in de CD?

Quarantine
Pitch Pine Project

Aantal woorden: 534 woorden.

Onderwerp: LIVE

12 Januari '06 - 15:09

Legendarisch concert van 'jeugdige' Hank Jones

Door Jacco Reijnhoudt met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Met zijn 87 jaar behoort pianist Hank Jones tot het nog levende clubje jazzlegendes. Hij trad afgelopen maandag en woensdag in het Bimhuis op. Wij waren bij het eerste - unieke te noemen - concert. Hank Jones is geboren op 31 juli 1918 in de plaats Vicksburg. Hij is afkomstig uit een zeer muzikaal gezin. Als oudste van drie muzikale broers is hij de enige nog levende broer. Drummer Elvin Jones (het drumgeweld achter Coltrane) is de bekendste broer, gevolgd door trompettist Thad Jones, evenmin een onbekende. Hank Jones zag er opvallend fit en sprankelend uit en genoot zichtbaar van zijn 'encounter' met saxofonist Joe Lovano. Lovano op zijn beurt ging zeer respectvol met de oude baas om en heeft zijn recente Blue Note CD met Jones kennelijk niet voor niets ‘Joyous Encounter’ genoemd. In de Volkskrant kopte Koen Schouten: "Jones begeleidt geniale Lovano als lieve vader". Ook dàt is tekenend voor de sfeer tussen de twee mannen die zichtbaar van elkaar genoten, maar wel een leeftijdsverschil van zo'n 34 jaar met elkaar tellen.

Je zou verwachten dat een pianist die al zo lang mee gaat enige routine in zijn spel heeft. Niets is minder waar en alles klonk fris en nieuw! Later zal Lovano in een interview met VPRO's Hans Flupsen verklaren dat Hank nooit dezelfde noot speelt, dat ieder optreden weer nieuw is en dat hij altijd 'in het moment' is. Dat interview (dat Hans fotografeerde) zal aanstaande zondag in Vrije Geluiden te zien zijn.

De eerste set startte met een paar traditionals. Tijdens het eerste bluesnummer kreeg ik het gevoel of ik een tijdreis ging maken. Hank ging terug naar zijn begintijd, toen Fats Waller met zijn ragtimestijl een grote inspiratiebron was. Het derde nummer was 'Bird's Eye View' van "Joyous Encounter" gevolgd door de Charles Mingus compositie 'Duke Ellington's sound of love' en de Hank Jones compositie 'Little Rascal On A Rock'.
Tijdens de eerste set werd er behoorlijk in de traditie gespeeld. Joe Lovano speelde tijdens dit optreden voornamelijk tenor en één nummer op sopraan. Wat me trouwens opviel was dat hij weer op zijn oude Selmer speelde, terwijl ik hem de laatste jaren altijd op zijn nieuwe Borgani-saxofoon zag spelen. Zijn geluid was overigens zeer goed en warm en het is duidelijk dat hij als zichzelf wil klinken.

De tweede set was veel losser en er werd meer geëxperimenteerd. Dit was ook de eerste keer dat ik een saxofonist in zijn eentje zowel saxofoon als gongs zag spelen, waarbij hij bezig was met een dialoog en samenspel tussen de twee instrumenten. Hierdoor ontstonden er ook andere klankkleuren. Joe Lovano weet als geen ander dat het voor een saxofonist zeer goed is om je ook te verdiepen in drum en percussie.
Gezien zijn leeftijd kan dit natuurlijk een van de laatste keren zijn geweest dat Hank Jones in Nederland te bewonderen was. Het blijft geweldig om te zien hoe een man van zijn leeftijd zoveel plezier kan hebben in het bespelen van zijn instrument. Wie zou niet voor zo’n oude dag willen tekenen? Het is tevens aardig om te vermelden dat Hank Jones in de categorie Jazz de New York Nightlife Award heeft gewonnen. Dit is een award die optredens in de NY-nachtclubs honoreert. De award wordt op 6 februari 2006 uitgereikt in the Town Hall van NY. In de jury zit onder meer Ira Gitter van Jazz Times en Downbeat Magazine.

Wie deze concerten heeft gemist kan luisteren naar de Blue Note CD ‘Joyous Encounter’ van Joe Lovano, waarop Joe en Hank samen met George Mraz, and Paul Motian een quartet vormen. Op deze kwaliteits CD spelen de vier heren op onnavolgbare wijze standards, waaronder John Coltrane's 'Crescent' dat destijds opgenomen werd met broer Elvin op drums. Op deze CD staan aardig wat nummers die in dit optreden gespeeld werden zoals 'Six and Four' en 'Consummation'.

Hans Speekenbrink heeft inmiddels een interview met Hank Jones gehad dat, voorzien van nieuwe unieke foto's, binnen enkele dagen zal verschijnen.

Geïnteresseerd in CD's?

Joyous Encounter Joe Lovano

Upon Reflection Hank Jones

Aantal woorden: 702 woorden.

Onderwerp: LIVE

08 Januari '06 - 14:34

I Compani: De Liefde Natuurlijk!

Door Mieke Kreunen met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Jazzgroep I Compani bestaat 20 jaar en ter gelegenheid daarvan spelen ze een bijzondere multi-mediale voorstelling met live jazz, video en poëzie. Inspiratiebron en rode draad voor de voorstelling zijn de erotische gedichten van de Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade. Drummond bezingt in dit, pas na zijn dood gepubliceerde erotische werk, de lichamelijke liefde in al haar aspecten zeer expliciet en tegelijk met humor, ernst en eenvoud. Deze gedichten werden de basis voor de stukken die een tiental componisten - waaronder Vera Vingerhoeds, Corrie van Binsbergen, Carel van Rijn, Wouter van Bemmel en Bernard Hunnekink - speciaal voor dit programma van I Compani schreven.
Terwijl het publiek binnenstroomt in het nagenoeg uitverkochte Amsterdamse Bimhuis is op het videoscherm een oog te zien en horen we geluiden van telefoons, deuren en typmachines. Blij verrast met de CD 'Ticket' van Bo van de Graaf die gratis aan het publiek werd uitgedeeld, zoekt iedereen zijn plaats. Als de voorstelling begint is het zangeres Quirine Melssen die meteen de aandacht vasthoudt terwijl zij op beeldende wijze duidelijk maakt hoe het er in de lichamelijke liefde aan toegaat op het gebied van het zoenen. Extra spannend wordt het verhaal doordat grote delen onverstaanbaar zijn omdat zij overstemd wordt door de muziek. Het maakt haar performance er niet minder sensueel op, integendeel! Een spetterend begin voor een bruisende voorstelling.
Na 'Het was op een morgen in mei' van Carel van Rijn vertelt Bo de Graaf dat hij de enige is die al die jaren in I Compani speelt. Dat de band deze ontwikkeling heeft doorgemaakt is ook vooral te danken aan het eigen stempel dat De Graaf er op heeft kunnen drukken.



Je komt bijna ogen en oren tekort bij dit programma dat alle zintuigen prikkelt. In 'De dingen die in bed gebeuren' (Bernard Hunnekink), 'No corpo femino' (Wouter van Bemmel), 'Luna Triste' (Bo van de Graaf), 'De liefde natuurlijk' (Hans Hasebos) en 'Jij, mijn wereld mijn horloge dat geen uren aangeeft' (Corrie van Binsbergen) worden videobeelden vertoond, muziek gespeeld, teksten gezongen of gelezen en geprojecteerd. In andere composities zoals 'Do it' (Vera Vingerhoeds) en 'Museum van het gevoel' (Bo van de Graaf) wordt de muziek bovendien nog gevisualiseerd op het videoscherm. I Compani speelt jazzmuziek en mixt dat heel naturel met klassieke muziek, opera, Zuid-Amerikaanse muziek en funk.
Klassiek opgeleide (sopraan) zangeres Quirine Melssen bijt ook na de pauze het spits af met 'Gli schiavi mori' van Verdi (een arrangement van Bo van de Graaf uit eerder programma Aïda) en verorbert daarbij ongegeneerd en gulzig een gebraden kippetje tot grote hilariteit van het publiek. Ook in de toegift komt Aïda aan bod met 'Pietá ti prenda del mio dolor'. Wat een expressie en dramatisch talent deze vrouw! Dat komt des te meer tot zijn recht in de Dadaïtische sonate Erotica van Erwin Schulhoff die zij op onnavolgbare wijze vertolkt.
Ik heb echt genoten van dit programma dat - zoals Hans zei - echt een kolfje naar mijn hand was. Ik hou erg van die combinatie van poëzie, performance en muziek al moet ik wel zeggen dat ik het gisteren af en toe wel wat te veel vond worden alles bij elkaar. De beelden van Veejay Martijn Grootendorst zijn prachtig, met film en fotografie van eigen hand, maar hier en daar overdadig samen met de muziek waarin maar liefst tien musici improviseren, soleren en interacteren dat het een lieve lust is. Pianist Albert van Veenendaal ging uit zijn dak op de piano alsof er donder en bliksem door het Bimhuis ging, vibrafonist Hans Hasebos stond te swingen achter zijn instrument, violiste Tessa Zoutendijk liet ons af en toe raden of het haar stem was of haar viool die we hoorden en de blazerssectie vormde de basis van deze formatie waar het plezier en het enthousiasme afstraalt. Wie zei ook al weer dat schrijven over muziek is als dansen over architectuur? I Compani doet het: ze musiceren over poëzie en visualiseren de muziek in performance, fotografie en video. Ga naar dit programma en je zult je zeker niet vervelen, integendeel. Er is volop te zien, te horen en te genieten. Op 27 januari is het gezelschap te zien in Paradox Tilburg en op 8 februari in Theater Lantaren/Venster Rotterdam. Op de I Compani website kun je de totale speellijst vinden en trouwens ook fragmenten beluisteren uit dit programma.


Bezetting
Bo van de Graaf - saxofoon
Ewout Dercksen - saxofoon
Jeroen Doomernik - trompet
Tessa Zoutendijk - viool
Michel Mulder - bandoneon
Hans Hasebos - vibrafoon
Quirine Melssen - zang en performance
Albert van Veenendaal - piano
Meinrad Kneer - bas
Yonga Sun - drums
Martijn Grootendorst - video en fotografie

Aantal woorden: 829 woorden.

Onderwerp: VERWACHT

06 Januari '06 - 10:56

Jazz in Januari 2006: Een goed begin!

Alle foto's Hans Speekenbrink. (klik voor vergroting)

Het nieuwe jaar is goed begonnen met een nieuwjaarsconcert van Zuco 103 (zie artikel hieronder) en verder heeft het Bimhuis (agenda) op twee verschillende dagen nòg een klapper met Hank Jones en Joe Lovano. Verder vanavond Gianluigi Trovesi (foto midden) en Gianni Coscia. Morgen I Compani met "De liefde natuurlijk" en verder twee bigbands: Bik Bent Braam en het Metropole Orchestra Big Band en niet te vergeten ook het Jazz Orchestra of the Concertgebouw met Britse saxofonist Peter King! Belgische toppianist Jef Neve (foto) komt langs vergezeld van o.a. jonge topdrummer Teun Verbruggen (foto). Nederlandse toppers zijn er uiteraard ook zoals Paul van Kemenade met Oene van Geel, Eric Vloeimans' Fugimundi met Anton Goudsmit en Harmen Fraanje en Jasper Blom doet mee met Sound-Lee. Het trio Borstlap-Bennink-Glerum mag zich ook terecht verheugen op veel belangstelling. Verder speelt Saartje van Camp (Spinvis) mee met het Maartje ten Hoorn String Quartet.
Nog zo'n oude Amerikaanse rot is Lee Konitz die door Rein de Graaff is over gehaald hier te komen en behalve in het Bimhuis ook in De Burght Leiden (site) speelt. Check dit podium voor nog meer mooie optredens.
Topbassist Drew Gress (foto links) die we kennen van o.a Fred Hersch (foto) en the Claudia Quintet (artikel) komt met zijn 'Seven Black Butterflies' waarin ook toppers zitten als Ralph Alessi (foto rechts) en Craig Taborn, die hier al eerder was met David Binney. Zij staan ook op het programma van Lantaren Venster in Rotterdam (agenda) evenals Córdoba Reunión en Joey Calderazzo (solo).
Paradox Tilburg (agenda) heef zoals gewoonlijk ook een aantal toppers waaronder Christina Branco (uitverkocht) als onderdeel van het 'Traces Festival' (site) met dit jaar 'Traces of Voices'. Dit festival heeft in Paradox en in pop/rocktempel 013 (site) nog veel meer moois te bieden. Eind van de maand in Paradox ook I Compani.
Wie op vaste dagen wil kunnen rekenen op goede jazz kan op zondag terecht bij Taveerne Eemlust in Baarn (agenda) waar Stormvogel (bio) de piano 'beheert' en daarbij verschillende gasten uitnodigt. Deze maand zijn dat onder andere Benjamin Herman en Sara Lee Vos. Andere toppers die er te zien zijn geweest zijn: Tineke Postma, Loet van der Lee, Carl Schulze, Chris Dekker, Onno Witte, Jeroen Pek, Wiro Mahieu en Ben van den Dungen.
René van Beeck (site) is niet alleen bassist, vocalist en flugelhoornspeler maar staat ook garant voor goede jazz op vaste dagen in Amsterdam, Den Haag en Vinkeveen waaronder: Brix, Hajenius, Cocoon, Danzig en Cristofori. Wie dan nog niet weet waar naar toe te gaan of wie in een andere regio woont, kan nog dagelijk de Jazzkalender (site) raadplegen waar per dag een compleet landelijk overzicht in te vinden is.

Aantal woorden: 478 woorden.

Onderwerp: LIVE

05 Januari '06 - 12:59

Zuco103 Acustico Nieuwjaarsconcert in Bimhuis

Door Mieke Kreunen met foto's van Hans Speekenbrink. (klik voor vergroting)

In een afgeladen Bimhuis, waar we verwelkomd werden met een glas champagne, vond gisteren het nieuwjaarsconcert plaats van Zuco103 Acustico. De zaal was uitverkocht en gevuld met publiek waarin allerlei leeftijdsgroepen vertegenwoordigd waren (van twintigers tot vijftigers).
Van Zuco103 wordt wel beweerd dat ze de beste live-act van dit moment in Nederland zijn en daarmee is niks te veel gezegd. Vanaf het eerste nummer 'Maracantu Atomico' swingt het optreden en kan ook menigeen niet stil blijven zitten op zijn stoel bij de mengeling van salsa, latin, funk, jazz en drum 'n' bass die Zuco103 ons voorschotelt. Het geluid van de band wordt vooral bepaald door - van oorsprong Braziliaanse - zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger drums en Stefan Smid keyboards. Beide Stefans hebben een jazzachtergrond (ze speelden allebei ooit in the New Cool Collective) en dàt, gemixt met het Braziliaanse ritme en Lilians zang, bepaalt voor een groot deel de groove van Zuco103.
Bij 'Duelle le' schuift jazzsaxofonist Jasper Blom aan, die met zijn geheel eigen stijl en electronische experimenten nog extra impuls geeft aan het concert. In de funky nummers zoals 'Espero' en 'Nha' kan toetsenist Schmid zich helemaal uitleven met Fender Rhodesvariaties die hij lardeert met micro-KORG-geluidjes en op de vleugel die hij op sommige momenten bijna gebruikt als percussie. In de ballad-achtige nummers zoals 'Jussara' en 'Nacio Do Brasil' wordt een bossanova-achtige lazy sound gecreëerd met smoothe pianobegeleiding.
In de tweede set gaat de band pas goed los met allerlei één-tweetjes tussen de verschillende musici zoals bij voorbeeld in 'Peregrino' en 'Fome total'. Bij 'Whaa' is ook het publiek aan de beurt om de backing vocals voor zijn rekening te nemen. Het paste perfect in de sfeer van het concert dat de zaal er vol voor gaat met hun"dua hora paso!". Na 'Get your self together' begint 'Outro Lado' , een nummer over de kant van mensen die je wel nooit zult leren kennen, met alleen gitaris Alvin Lewis en Lilian Vieira on stage. Even is het verstild en ingetogen op het podium maar het duurt niet lang of alles staat weer te swingen en het publiek swingt mee.
In 'Humana' kunnen met name Jasper Blom en Stefan Schmid zich uitleven een een experimenteel electronisch duet voor twee heren waarbij de snijdende soundscapes van Schmid het moeten opnemen tegen de wonderlijke echoënde geluiden die Blom uit zijn sax en een scala aan electronica weet te toveren. Ook Claus Tofft en Stefan Kruger soleren er in deze set lustig op los. Al met al leidt dat er toe dat het concert maar liefst anderhalf uur langer duurt dan gepland. Maar het publiek vind het helemaal niet erg, geniet met volle teugen en lacht om de grappen en vondsten waartoe de musici zich laten inspireren. Het concert wordt afgesloten met het energieke 'To life' waarbij de zaal op zijn kop staat. Een staande ovatie is het antwoord van het publiek voor deze band die zich wat mij betreft inderdaad mag rekenen tot de beste live-acts die er op dit moment in ons land zijn.
Een toegift zit er vanwege het late tijdstip helaas niet meer in maar Lilian Vieira had vanuit haar kleedkamer nog wel een nieuwjaarswens voor de lezers van JazzPodium die je via een link in de kolom hiernaast rechts kunt beluisteren. Zuco103 is nog te zien binnenkort in het Beauforthuis (op 15 januari). Gaan dus!

Bezetting:
Lilian Vieira - zang
Stefan Schmid - keyboards
Stefan Kruger - drums
Lesley Kühr - bas
Claus Tofft - percussie
Alvin Lewis - gitaar
Jasper Blom - saxofoon en klarinet

De laatste CD's van Zuco103 kun je hier vinden:

Whaa Zuco 103

One Down, One Up (Unplugged/Live) Zuco 103

Aantal woorden: 642 woorden.

Onderwerp: LIVE

03 Januari '06 - 06:22

Oudejaarsconcert Nathalie Loriers Quartet

Door Gerjanne Tiemens met foto's van GeeSpot. (klik foto's voor vergroting)

Stichting Jazz in Arnhem nodigde het Nathalie Loriers Quartet uit voor een speciaal oudejaarsconcert in Musis Sacrum. De toch al intieme setting (publiek en muzikanten op het podium) werd extra intiem doordat een flink aantal mensen gehoor hadden gegeven aan het, door het KNMI en NS afgegeven, weeralarm en thuis waren gebleven. Zij hebben hierdoor –helaas- een geweldige jazzy afsluiting van 2005 gemist.

Het weer zorgde overigens niet alleen voor een beperkt publiek, maar ook voor een aangepast optreden. In plaats van de geplande twee sets, was er gekozen voor een langere set, zodat het aanwezige publiek voor de voorspelde ijzel veilig huiswaarts kon keren. Inclusief de toegift werd het vervolgens bijna twee uur lang genieten.

Nathalie Loriers (1966) is een van de toptalenten uit de Belgische jazz. Ze volgt eerst een klassieke piano-opleiding, maar krijgt al snel belangstelling voor jazz. De boptraditie die ze op het Brussels Conservatorium meekrijgt is nog steeds terug te vinden in haar werk, maar er is meer. De composities van haar hand zijn origineel en gevarieerd. Ze heeft inmiddels vijf CD’s op haar naam staan en de nodige prijzen gewonnen. Zo wordt ze in 1990 door de Brusselse Jazz Rally uitgeroepen tot ‘beste jonge soliste’ en eind 2000 ontvangt ze de Bobby Jaspar prijs, uitgereikt door Parijse Academie du Jazz.

Nathalie Loriers leidt meerdere groepen en heeft als side woman samengewerkt met diverse musici, waaronder Toots Thielemans, Steve Houben en Charlie Mariano. Sinds 2002 speelt ze piano in het Brussels Jazz Orchestra. Dit orkest speelt op menig groot jazzfestival zoals het North Sea Jazz Festival in Nederland, maar ook The Cutting Room in New York. Naast haar werk als uitvoerend musicus, geeft ze sinds 1994 ook les aan Brussels conservatorium.

Op deze winterse vrijdag wordt Nathalie Loriers (B) vergezeld door Philippe Aerts (B) op bas, Kurt van Herck (B) op saxofoon en de jonge Joost van Schaik (NL), de vaste stand-in voor drummer Hans van Oosterhout. De samenwerking met van Aerts dateert vanaf het begin van de carrière van Loriers. De laatste tijd treden ze ook regelmatig als duo op. Zowel hij als Van Herck werkten beide mee aan de eerste CD van Nathalie Loriers ‘Nympheas’.

De langere samenwerking met Van Herck en Aerts is absoluut merkbaar, de drie voelen elkaar haarfijn aan, elkaar horen is voldoende. Alleen bij de solo’s van Van Schaik draait Loriers zich om, om ook te kijken. De jonge Van Schaik speelt uitstekend, alhoewel het af en toe nog iets subtieler zou mogen, zodat het wat meer in lijn is met het fijnzinnige spel van Loriers.

Tussen de nummers door vertelt de fragiele Nathalie Loriers op een innemende, ietwat onzekere manier (Vlaams is in tegenstelling tot het Frans niet haar spreektaal) iets over hoe composities tot stand zijn gekomen. Achter de toetsen voelt ze zich duidelijk beter in haar element. Haar spel is afwisselend krachtig en gevoelig en altijd melodieus. Het was voor mij de eerste keer dat ik haar zag en hoorde, maar wat mij betreft was dat zeker niet de laatste keer!

Bezetting:
Nathalie Loriers - piano
Kurt van Herck - tenorsaxofoon
Philippe Aerts - bas
Joost van Schaik - drums

Nathalie Loriers website
Eerder artikel op Jazzpodium.nl
meer foto's van het Nathalie Loriers Quartet

Aantal woorden: 575 woorden.

Onderwerp: NIEUWS

01 Januari '06 - 00:34

Wij wensen U

Aantal woorden: 7 woorden.