Onderwerp: LIVE

19 December '05 - 14:24

Fay Victor schittert met en zonder Misha!

klik foto's voor vergroting
Fay Victor wordt wel een kruising tussen Billy Holliday en Betty Carter genoemd. Een compliment dat volledig door haar waargemaakt werd in het Bimhuis. Zij groeide op in New York en haar ouders kwamen uit Trinidad. Acht jaar van haar carriere bracht ze in Europa door en woonde een aantal jaren in Amsterdam.
Het zat haar niet helemaal mee die avond want pianist Misha Mengelberg was een beetje 'verstrooid' en niet helemaal bij de les. Ik vond het al vreemd dat hij een wit plastic boodschappen tasje slordig boven of de glimmende Steinway dropte. Maar ja dacht ik nog.. van zo'n grootheid mag je wel wat accepteren. Fay had in de eerste set als een eerbetoon composities van Monk en Herbie Nichols gekozen waar zij zelf lyrics bij gescheven had. Erg knap! Het leek in eerste instantie allemaal perfect te gaan. Michael Moore schitterde op alt-sax en clarinet en de verdere begeleiding was ook prima. 'We See', 'Ask Me Now', 'House Party Starting' en 'Brilliant Corners' kwamen voorbij. Ik weet niet meer precies welk nummer het was, maar Misha had kennelijk alleen de rechterhand nodig en leunde met zijn linker op de piano. Moet kunnen.. Het nummer daarna was hij volledig kwijt en had ook geen bladmuziek bij de hand. Na een hilarisch intermezzo kwam het toch nog redelijk goed. De zaal kon er wel om lachen en reageerde in mildheid op de charmante verstrooidheid van Misha.
Fay die voor top-kwaliteit ging kon het niet echt waarderen. De set ging verder met 'Ugly Beauty', 'Sunday Stroll', 'Criss Cross' en 'Step Tempest'. Het kwam daarna niet echt goed meer met Misha en na de pauze kondigde Fay aan dat de tweede set zonder hem zou zijn.
Die set bestond uit nieuwe eigen nummers waaronder het schitterende verstilde 'Magere Brug' Geinspireerd door de jaren die Fay in Amsterdam door bracht. Michael Moore was zo'n beetje de tegenpool van Mengelberg die avond. Hij was volledig alligned en in harmonie met Fay en haalde schitterende vaak subtiele klanken uit zijn instrumenten. Fay kinkte vaak instemmend en vol goedkeuring in zijn richting. De 'Doors' song 'People are Strange' kreeg een fantastische jazzy uitvoering met lange solo van Moore. Andere titels waren o.a. 'Nico' en 'Heating Up' met als afsluiter het funky Curtis Mayfield nummer 'Check Out Your Mind'
Fay en haar band hadden een uitstekende prestatie weggezet maar het was duidelijk dat zij zich de avond anders voorgesteld had. Ze bedankte iedereen waaronder Micha 'als hij nog aanwezig is' en hij was er inderdaad nog!
Ik vroeg hem later wat er nu precies mis ging. Een beetje aangeslagen zei hij dat het repeteren niet helemaal goed was gegaan, maar dat hij veel respect en bewondering voor Fay had.

Bezetting:
Fay Victor - zang
Michael moore - alt-sax en (bas)clarinet
Jacko Schoonderwoerd - bas
Pieter Bast - Drums
Misha Mengelberg - (deels) piano

Aantal woorden: 505 woorden.

Onderwerp: LIVE

17 December '05 - 17:39

Frank Woeste, veelbelovend talent met trio in Bimhuis

klik foto's voor vergroting
Hoewel er een grap circuleert dat er slechts één persoon in Nederland is die pianist Frank Woeste kent, was de zaal van het Bimhuis voor een zondagavond aardig gevuld. De 22-jarige Woeste is van Duitse afkomst (Hannover) en woont in Parijs.
Zijn recente CD 'Mind at Play' is uitgebracht door Challenge Records, het platenlabel van onze eigen Hein van de Geyn, die het album ook produceerde. Het trio bestaat uit Matthieu Chazarenc (drums) en Mathias Allamane (bas) met Woeste op piano en Fender Rhodes.
Frank nam eerder al het soloalbum 'Outward' op als een antwoord op de vraag naar een CD, die ontstond in Korea dankzij een tour met zangerers Youn Sun Nah. Verder is hij ook te horen op de CD 'Songful' waarop hij kerkorgel speelt en een duo vormt met saxofonist Uwe Steinmetz en waarop Eric Schaefer (drums) als gastspeler op enige tracks is te horen. Woeste studeerde in Bremen en in het 'jazz Mekka' Parijs aan het conservatorium en kreeg daar o.a. les van Franse jazzpianist Hervé Sellinveel. Hij speelt in Frankrijk veel samen met leeftijdsgenoten: Nelson Veras waarmee hij een duo vormt en met trompettist Mederic Collignon. Als sideman is hij vertegenwoordigd in tal van samenstellingen zoals het Marc Wyand Quartet. en de Syvain Gontard Group. Hij studeerde verder ook bij Britse meester John Taylor die een grote inspiratiebron is voor een nieuwe generatie jazzpianisten. Als Taylor over Woeste zegt: “Excellent touch and sound. Talented composer and exciting solist”, dan is dat bijna een garantie voor een veelbelovende toekomst.

Terug naar het Bimhuis. Het eerste dat opvalt is de oude gehavende Fender Rhodes die haaks op de glimmende Steinway staat. De Rhodes speelt al meteen een rol in het openingsnummer 'Jackpot' (te beluisteren via de Jazzpodium Jukebox) en speelt verder ook een belangrijke rol in het spel van Frank en stelt hem mede in staat de luisteraar mee te nemen op klanktapijten naar onbekende droomlandschappen. De klassieke geschooldheid en de voorkeuren voor romantische componisten als Chopin en Schuman klinken door in Woestes pianospel. De ingrediënten om een belangrijk componist en een geliefde pianist te worden, zijn nu al rijkelijk aanwezig. De lichte gevleugelde touch, de combinatie van lyrisch en ritmisch spel, de rijke harmoniën, de vernieuwingsdrang en de quest naar de juiste soundscapes, maar bovenal het vermogen om je mee te nemen op zijn muzikale reizen zijn daar voorbodes van. Valkuilen zijn er ook op zijn pad. Ik denk niet dat hij te ver moet gaan met de drang om complexe gelaagdheid aan te brengen in zijn spel zoals bijvoorbeeld Brad Mehldau dat doet. Dat zou wel eens ten koste kunnen gaan van zijn huidige charme. Ook is het de vraag of zijn verwerking van 'sounds' ondersteunend zal blijven of de overhand zal krijgen zoals in Uri Caine's Bedrock project. Het kan nog alle kanten op. Zijn Franse begeleiders passen perfect bij Woestes spel. De drums van Chazarenc zijn pulserend, dynamisch en open en de bas van Allamane ondersteunt zowel de harmonieën als het ritme perfect. Aan het einde van de eerste set kondigt Frank 'something completely different' aan en is benieuwd wie het herkent. Ja hier! het is de 'Nocturne Op. 9 No.2 in E Flat' van Chopin, die op de klassieke manier ingezet wordt en daarna langzaam naar jazz getranformeerd wordt.
Naast de meeste nummers van zijn nieuwe CD en Chopin, speelt Frank nog wat standards zoals 'How deep is the Ocean' en 'Rainy Day'. Het smaakt naar meer, laat hem snel weer terug komen! In de Jazzpodium Jukebox kunt u ook het nummer 'Onguent d'ondes' beluisteren van zijn nieuwe CD 'Mind at Play'. Hieronder kunt u de CD bestellen.



Aantal woorden: 636 woorden.

Onderwerp: LIVE

16 December '05 - 17:07

Trytone Festival Bimhuis: duo Oene van Geel, Anton Goudsmit

klik foto's voor vergroting
Het European TryTone Festival 2005 in het Bimhuis en de dag daarvoor in Paradox Tilburg kenmerkt zich door niet erg voor de hand liggende keuzes; geen geijkte paden. Een krankzinnige combinatie, samengebracht door gastprogrameur Wiek Heijmans, is een duo bestaande uit jazz-violist Oene van Geel en de 'leukste jazz-gitarist van Nederland' Anton Goudsmit. Beiden kent hij goed omdat hij Anton nog les heeft gegeven voordat hij naar het conservatorium ging en met Oene maakte hij twee jaar deel uit van het kwartet Mosaiek.
In een set die ruim dertig minuten zal duren gaan de twee musici helemaal los. Anton doet dit al van nature en Oene moet met zijn viool opboksen tegen het geweld van de gitaar. Bij het eerste nummer 'Turn' (compositie van Jeroen van Vliet) en de daaropvolgende Eric Vloeimans compositie 'Guano' gaat het nog gelijk op maar gaandeweg onstaat er een 'maak mij gek'-sfeertje. Met name Oene haalt alles uit zijn vioolkast. Naast de gebruikelijke 'strijkstokbehandeling' speelt hij er ook basgitaarop door aan de snaren te plukken. Hij haalt er een banjogeluid uit de viool door hem als slaggitaar te gebruiken en trommelt op de klankkast.
Bij 'Open the Windi' (compositie van Oene van Geel) en Desperato van Anton Goudsmit gaat het pas echt Los. Beide heren improviseren er ongeremd op los en stoten daarbij allerlei klanken uit. Het laatste nummer bestaat tot op dat moment nog niet en wordt gevormd door pure improvisatie. Het begint melancholiek en verstild en voert al snel tot een climax. Anton doet dingen met zijn gitaar die hij altijd al in een nummer had willen combineren en Oene zet alle zeilen bij. Hij gaat onder, boven, links, rechts, langs en over Anton heen met zijn spel en/of stem. Het publiek kan zoveel ongegeneerde inzet wel waarderen en laat dit door luid applaus, gestamp, fluiten en gegil overduidelijk merken als beide heren het podium verlaten.

Oene van Geel: zie de site van Zapp String Quartet
Anton Goudsmit: zie deze biografie Anton Goudsmit site

Aantal woorden: 359 woorden.

Onderwerp: LIVE

11 December '05 - 19:14

Bimhuis-dak er af met Farmers Market

  klik foto's voor vergroting
Afgelopen zaterdag waren we in het Bimhuis voor het European TryTone Festival 2005. Gastprogrammeur Wiek Hijmans had een fantastisch programma samengesteld waar het publiek de jazzvingers bij af kon likken. De laatste plaats op het programma was gereserveerd voor de Noorse band Farmers Market, wiens roem hen al was vooruitgesneld als populaire live-act.
In 1991 werd de band opgezet door jazzstudenten van het conservatorium van Trondheim. Aanvankelijk speelden ze free-jazz maar al snel werden ze gegrepen door de Bulgaarse volksmuziek die nog steeds een belangrijk ingrediënt is in hun performance. Ze spelen nu 'Speed Balkan Boogie', zoals ze dat zelf noemen, waarmee wordt aangeduid een mengeling van jazz, pop, Bulgaarse muziek, humor en energie.
Hijmans zegt er over: "Voor mij betekent dat muziek die vermakelijk, virtuoos en origineel is. De bezoeker krijgt een pakket post-jazz voorgeschoteld waarin de belangrijkste ingrediënten levendigheid, humor en gevoeligheid zijn. Een ongelofelijk spectaculair circus, waarin Scandinavische slimmigheid geconfronteerd wordt met Bulgaarse hitsigheid". Dat heeft hij wat mij betreft goed beschreven want het dak ging er af zaterdagavond in het Bimhuis.
Vanaf het moment dat de band begint te spelen zit het tempo er meteen in met een energiek en opzwepend thema dat afgewisseld wordt met (ietsje) langzamere stukken. Voor mijn neus staat saxofonist Trifon Trifonov (foto links) wiens vingers razendsnel over zijn saxofoon een en weer vliegen. Ik denk dat de sound van Bulgaarse muziek is afgeleid maar het doet hier en daar ook aan Klezmer denken. Nog virtuoser is accordeonist en bandleider Stian Carstensen die, zoals later zal blijken, op allerlei instrumenten zeer goed thuis is. In de tussenstukken herken ik ondermeer een James Bond tune, onvervalste slapstickmuziek maar ook een Beatleshit en steeds keert de band terug bij het dampende en opzwepende thema. Wat een alleskunners, deze mensen! De zaal grinnikt regelmatig om de muzikale vondsten en grappen die in razend tempo voorbij komen. Met name gitarist Nils Olaf Johansen (foto rechts) krijgt de lachers op zijn hand met zijn vertolking van een romantisch nummer over het meisje dat 'just around the corner' op hem wacht.
En zo gaat het maar door. Zonder noemenswaardige adempauze volgt het ene nummer op het andere. Voorzover het publiek al een beetje moe was na de twee voorafgaande acts zit iedereen nu weer op het puntje van zijn stoel te swingen en te kijken wat er nu weer allemaal aan de hand is op het podium. Als je even niet oplet heb je weer een grap gemist of is je ontgaan dat Carstensen die net nog achter de accordion zat, nu op de gitaar of op te fluit staat te spelen. Ook aan de steelgitaar (waarbij het colbert uitging en een toepasselijk countryshirt zichtbaar werd) weet Carstensen (foto midden) fantastische geluiden te ontlokken, ontdekken we in de geheel eigen versie van 'All of me' die als een scene tussen twee heren (filmpje) - Carstensen en Johansen - wordt opgevoerd. En hoewel Trifonov alleen de sax bespeelt ziet hij kans om die af en toe te laten klinken als een (electrische) viool. Stabiele factoren zijn drummer Jarle Vespestad en basgitarist Finn Guttormsen die af en toe ook hun lachen niet meer kunnen houden om de grappen van hun collega's.
Dit is muzikaal varieté (filmpje) van het hoogste niveauen met een enorme virtuositeit gebracht. En als publiek kun je niet anders dan meegesleept worden in die vaart en mood. Om mij heen kijkend in de zaal zag ik ook alleen maar lachende gezichten van genietende mensen. Een staande ovatie kon dan ook niet uitblijven en een toegift was ondanks het late tijdstip onvermijdelijk.
"Are you sure you want this?', vroeg Carstensen toen de bandleden hun plaats weer ingenomen hadden. "We are going to play 50 songs!". "But we will do it in 4 minutes", voegde hij er na een kleine pauze aan toe. Wow, wat er toen kwam daar kun je alleen maar versteld van staan. Of het echt 50 nummers waren dat heb ik niet geteld maar het was een soort muzikale orgie waarin klassiek, pop, folk, jazz, filmmuziek en nog veel mee voorbij kwam met als afsluiter het opzwepende thema van de groep.
Ga er heen als je de kans krijgt, naar deze Farmers Market. Ik beloof je dat je niet zult vervelen. Mocht je niet kunnen of geen gelegenheid vinden dan moet je het doen met de CD die ook zeer de moeite waard is (je kunt er als je op onderstaand linkje klikt ook fragmenten van beluisteren). Luisteren kun je trouwens ook op de site van Farmers Market.
Er waren twee optreden (Tomassenko en het duo Oene van Geel - Anton Goudsmit) vóór Farmers Market daarover schrijven we vanzelfsprekend een apart artikel dus hou deze site in de gaten voor meer TryToneverslagen. Wordt vervolgd...

Bezetting
Stian Carstensen - accordeon, fluit, gitaar, steelgitar en zang
Finn Gutoormsen -basgitaar
Nils Olav Johansen - gitaar en zang
Trifon Frifonov - saxofoon
Jarle Vespestad - drums

CD:

Farmers Market
Stian Carstensen

Aantal woorden: 846 woorden.

Onderwerp: LIVE

10 December '05 - 15:56

Claudia Quintet in Bimhuis: Jazz en meer!

klik foto's voor vergroting
De CD 'I Claudia' verblijft al een tijdje op mijn iPod: aangename interessante en genietbare akoustische klanken ondersteund door een warme bas en markante drums. Ik heb het nooit hellemaal als jazz beschouwd. Het heeft ook iets minimalistisch en avantgardistisch; muziek gecomponeerd door de New Yorkse drummer John Hollenbeck. Het is niet zo gebruikelijk dat een drummer tevens de belangrijkste componist is in een groep. Al helemaal niet als er door de wol geverfde muzikanten als Chris Speed(sax) en Drew Gress(bas) in The Claudia Quintet zitten. Ik was er dan ook benieuwd naar om ze eindelijk eens live te ervaren.
In eerste instantie leek John Hollenbeck een egocentrisch mannetje. Hij deed van achter zijn drumstel het woord en had het voornamelijk over zichzelf in de stijl van: "Now I'm going to play for you a compostion that I wrote...", alsof de andere bandleden er niet toe deden. Gaandeweg veranderde dat beeld van hem omdat er ook veel humor en zelfspot in zijn verhalen en ook in de muziek zat. Er kwamen composities voorbij gebaseerd op alledaagse dingen, zeer verfijnd uitgevoerd met subtiele klankbeelden, en composities die door de klanken en ritmes een verhaal vertellen of een stemming creëren, waarbij het onbelangrijk is hoe die klanken geproduceerd worden. Instrumenten zijn daarbij slechts een basis. Hollenbeck had een heel scala aan attributen en speelgoed tot zijn beschikking waarmee ook klanken geproduceerd werden om het sfeerbeeld compleet te krijgen. Het werd er allemaal heel menselijk en warm door, geen technisch geneuzel maar subtiliteit en expressie.
Zoals ik al eerder zei, lijkt het er op of jazz de verzamelnaam aan het worden is van een nieuwe universele wereldmuziek. Etnische invloeden worden er gewoon in verwerkt. Jonge nieuwe groepen als The Claudia Quintet hebben maling aan de bekende hokjesgeest en maken gewoon uitstapjes over de grenzen van de jazz. Hun muziek wordt een soort soundtrack van de tijd waarin we leven, met alle geluiden die daar bij horen.
De eerste set start met 'Two Teachers' van de nieuwe CD 'Semi-Formal' (met op de cover Chris Speed in een witte smoking), gevolgd door een nieuwe compositie samengesteld uit twee songs van John's kindertijd ('Carpenters tune' en 'Rainy days and mondays always get me down'). Vervolgens werd 'They point...glance...whisper...then snicker...' gespeeld, over een traumatische ervaring waarbij John uitgelachen werd door een bus vol schoolkinderen. De rauwe klanken uit Chris Speed's sax in dit nummer zijn veelzeggend: "This is as angry a group as I Claudia is gonna get. For all you angry people out there!" Van 'I Claudia' volgt nog 'Couch' en in de tweede set 'Opening', 'Misty Hyman' en van de CD 'Semi-Formal': 'Guarana', John favoriete Braziliaanse drankje, en 'Drewslate' over bassist Drew die altijd te laat komt op repetities. Hollenbeck heeft ook nog twee CD's onder zijn eigen naam uitgebracht waarvan 'Blessing' (de eerste) zoals hij die zelfde dag hoorde, genomineerd is voor een Grammy Award. De zaal was voor een deel gevuld met jonge muzikanten die een jazzcursus hadden gevolgd en dit concert als afsluiter meemaakten. Aan inspiratie om door te gaan hadden ze geen gebrek!
En hier nog: Speciale groeten van John Hollenbeck voor Jazzpodium lezers

Bezetting:
Matt Moran: vibrafoon
Ted Reichman: accordeon
Chris Speed: Saxofoon, clarinet
Drew Gress: Bass
John Hollenbeck: Drums

CD:
Semi-Formal
Claudia Quintet

Aantal woorden: 576 woorden.

Onderwerp: LIVE

09 December '05 - 11:48

Lopretti en Aguìar in Muziekcentrum Vredenburg

klik foto's voor vergroting
Muziekcentrum Vredenburg wordt nog wel eens over het hoofd gezien als jazzpodium, althans bij Jazz puristen. Het loont de moeite om regelmatig het Vredenburg programma te checken. Zo was daar kortgeleden nog het trio Rein de Graaff met 4 saxofoon-giganten waaronder Lew Tabackin en Don Braden. Daarnaast zijn er natuurlijk ook nog regelmatig de Jazzimpuls dubbelconcerten. Jazzimpuls is een stichting die onder voorzitterschap van Bob Hagen Jazz weer terug brengt naar theaters waar Jazz langzaam aan het uitsterven was. Dit zou laagdrempelige Jazz weer onder de aandacht moeten brengen van een nieuw publiek. Met per jaar 120 dubbelconcerten in veertig theaters zou dat toch moeten lukken! We deden hier al eerder verslag van een van de eerste Jazzimpuls concerten.

Afgelopen woensdagavond was er weer zo'n dubbelconcert van het tegen Jazz aanhangende kwartet José Lopretti, na de pauze aangevuld met zangeres Beatriz Aguìar. Lopretti en Aguìar zijn beiden afkomstig uit Uruguay en hebben los van elkaar een muzikale carriere opgebouwd in Zuid- en Noord-Amerika en Europa. Lees meer

Aantal woorden: 593 woorden.

Onderwerp: LIVE

04 December '05 - 22:10

Tenority: Lew Tabackin & Don Braden in het Bimhuis

klik foto's voor vergroting
Lew Tabackin is voorlopig mijn nieuwe saxofoon-held! wat een man, wat een persoonlijkheid wat een intensiteit! Het raakt mij als muzikanten authentiek zijn en daarnaast compromisloos in hun spel. Lew is zo iemand. Afgelopen vrijdag vond hij met behulp van collega tenor sax speler Don Braden en het Rein de Graaff trio in het Bimhuis de sax opnieuw uit.
Inventief, creatief, energiek, het is allemaal van toepassing. Overtuigend vanaf de eerste noot. Dat had ik in eerste instantie minder met Don Braden. Die kwam wat mij betref later pas goed uit de verf, met als hoogtepunt zijn vertolking van de balad 'The Nearness of you'. Tabackin is de man die zijn hele wezen in zijn spel gooit, uitdaagt, duelerend met Braden of met drummer Erik Ineke en uiteindelijk toch weer harmoniseert. Het spontane vraag en antwoord spel tussen de twee tenoristen was fenomenaal. Terwijl bas, piano en soms ook drums gas terug namen gingen de saxofonisten door, zonder de connectie met het nummer harmonisch en ritmisch kwijt te raken. Veel improvisaties en experimenten met de melodielijn om daarna elkaar een beetje uit de tent te lokken. Alles wat je met twee saxen kon doen kwam aan bod. Het gaf een kick en het aanwezige publiek ging regelmatig uit hun dak. Het spel van Tabackin genereert zoveel voelbare energie dat zijn eigen lijf er nauwlijks raad mee weet. Hij zwaait dan met zijn benen of stampt met zijn voet op de grond. Leuk en charmant om te zien! Behalve een gigant op de sax is hij ook een begenadigd dwarsfluit speler, met een geheel andere muzikale persoonlijkheid. Wederom expressief maar ook ingetogen en meditatief, met een meer oosters karakter. Een hoogtepunt was Lews intepretatie van het liefelijke 'Sunset And The Mocking Bird' dat Duke Ellington voor Queen Elizabeth schreef.
Lew groeide op in Philadelphia en was aanvankelijk geïnspireerd door John Coltrane. Later ontwikkelde zijn 'Hard Bob' stijl zich meer in de richting van Sonny Rollins, Don Byas, en Ben Webster. Hij speelde samen met Maynard Ferguson, the Thad Jones-Mel Lewis Orchestra, Joe Henderson, Elvin Jones, and the Tonight Show Band en anderen. Na zijn huwelijk met de japanse Jazzmuzikante Toshiko Akiyoshi, heeft hij ook veel in Japan opgetreden.
De eerste set duurde maar liefst een uur en vierentwintig minuten en de tweede set ruim een uur. Begeleiding door Rein de Graaff (p) Eric Ineke (d) en Marius Beets (b)
(Marius is maandagavond te zien bij NPS Jazz als begeleider van Ilja Reijngoud).
Gespeeld twee keer 5 nummers, waaronder o.a. Stepped out of dream, Speak Low, Billy's bounce, I remember you, Good Bait blues, The nearness of you en Rhytm. Wat mij betreft hoort dit optreden bij de concerten top drie van dit jaar!
Lew Tabackin site
CD kopen?
In A Sentimental Mood (speciale uitgave)
Lew Tabackin

Aantal woorden: 490 woorden.

Onderwerp: LIVE

02 December '05 - 14:30

Oene en Jeroen in uniek piano/viool duo

klik foto's voor vergroting
Oene van Geel en Jeroen van Vliet zijn twee muzikanten die vreselijk actief zijn en in tal van bezettingen spelen. Toch hadden ze de onbedwingbare behoefte om samen iets te doen. Tijdens een festival in Parijs ontstond het idee. Beide heren hebben het serieus aangepakt. Oene is vele malen naar Tilburg afgereisd om aan de vleugel bij Jeroen thuis de wederzijdse composities in te studeren. Jeroen en Oene zijn beide begaafde componisten, dus het lag voor de hand om uitsluitend eigen werk te spelen. Gisterenavond in het Sju-huis te Utrecht was het dan zover: hun eerst try-out voor publiek. Ik was er een half uurtje voor aanvang en werd in een vrijwel leeg Sju-huis hartelijk verwelkomd door Oene die ik, begin vorig jaar voor het eerst ontmoette toen ik De Wereldband fotografeerde waar hij destijds deel van uit maakte. Sindsdien kom ik hem regelmatig tegen.

Erg veel publiek was er niet op komen dagen maar de geringe aanwezigen kregen een uniek concert voorgeschoteld. Een try-out betekent vaak dat er nog dingen mis kunnen gaan. Daar was gisteren geen sprake van. Het was duidelijk dat hier twee gelijkgestemden aan het werk zijn die elkaar feilloos aanvoelen en op dezelfde golflengte zitten. De definitie jazz is te krap voor de muziek die er gespeeld werd. Oene staat bekend om zijn etnische vleugjes en de bijdragen van Jeroen werden niet beperkt door welk hokje dan ook. "Vrije improvisatie krijgt een plaats binnen ingetogen, gedragen composities", zo luidde de aankondiging van het Sju-huis en zo was het ook. Viool en piano werden op alle mogelijke manieren ingezet om juist 'die' gewenste klank te krijgen. Door bijvoorbeeld te plukken aan, of met de vingers te strijken langs de snaren van piano en viool. Alle uitersten van ritmiek, dynamiek en toonsoort werden verkend. Soms uitbundig en snel en vaak ook verstild en meditatief. Dan was het muisstil in de zaal, waarbij ik me afvroeg of het mogelijk was om nog 'stiller' en subtieler met een strijkstok langs de snaren te gaan dan Oene deed om een nummer te laten uitsterven. Ook waren er momenten dat ik dacht 'dit heb ik nog nooit iemand op viool zien en horen doen'. Jeroen vertelde me later dat er soms hele moeilijke ingewikkelde passages in de composities van Oene zaten. Dat was mij ook opgevallen, maar het moet gezegd worden dat de muziek geen enkel moment geforceerd of gekunsteld klonk. De thuisblijvers die dachten: 'Oh, die twee spelen gewoon een keer samen omdat het toevallig zo uit komt', hadden ongelijk! Het was aanzienlijk meer dan dat.

Oene van Geel brengt de meeste tijd door in het Zapp String Quartet en werd onlangs verkozen om de compositie-opdracht tijdens het recente North Sea Jazz Festival uit te voeren. Jeroen van Vliet verzorgt o.a. de muziek bij het nieuwe project van locatietheatergroep Tuig. Het is in dit bestek ondoenlijk om alle activiteiten en highlights van beide muzikanten te noemen. Check voor bio's en highlights de sites van Jeroen van Vliet en voor Oene die van het Zapp String Quartet.



Aantal woorden: 531 woorden.